Iedereen in mijn directe omgeving weet inmiddels wel dat ik als vrijwilligster in de Venlose stadsbibliotheek werk. Ook veel anderen weten dat trouwens, omdat ik harder ga praten als ik ergens erg enthousiast over ben.
Sorry! Maar het is ook zo'n leuke, levendige plek om te werken!
Het is eigenlijk een soort mini-samenleving. Er komen letterverslinders zoals ik zelf ook ben, maar ook jongeren die in alle rust willen kunnen studeren, vluchtelingen en anderstaligen die Nederlands komen oefenen, kinderen die met ouders of (opvallend veel) grootouders boeken komen uitzoeken of komen luisteren tijdens het voorlees-uurtje, mensen die hulp nodig hebben bij belastingzaken of digitale problemen. De bieb doet tegenwoordig zoveel meer dan boeken uitlenen! En dan heb ik nog niets eens benoemd dat er heel veel evenementen georganiseerd worden!
Ik werk drie uur per week, en dat blijkt voor mij ook wel direct het maximum. Omdat het maar één ochtend per week is, duurde het inwerken helaas wat langer dan dat ik leuk vond. Wie mij een beetje kent, weet dat ik niet van hulp vragen hou én dat ik mijn werk graag (meteen) goed doe. En dat mijn geheugen, vooral voor cijfers, erbarmelijk slecht is geworden van de chemo. Ik moest dus heel veel vragen en nog meer noteren, zodat ik het niet zou vergeten. Zoals? De viercijferige code van het kluisje voor vrijwilligers. Handig immers om ook na afloop van het dagdeel nog te weten als ik mijn tas mee naar huis wil nemen. De viercijferige code van de lift, anders kom je niet in de kelder waar het magazijn is. De viercijferige code van de toegangsdeur naar de personeelsetage. Ja, al die codes zijn weer anders. Ze pasten maar nét in mijn linker handpalm, klein geschreven. De namen van degenen met wie ik werkte, schreef ik thuis direct op, zodat ik ze de keer erop nog 'wist'. Maar ik moest vooral natuurlijk de plaats van de boeken, dvd's en tijdschriften leren onthouden. Vooral bij de kinderboeken heb je enorm veel categorieën, ingedeeld naar leesniveau, (of) leeftijd, prentenboek, fictie of informatief.
Na een paar maanden merkte ik dat het allemaal steeds meer vanzelf ging. Het cliché dat veel oefenen baat, bleek ook nu weer terecht een cliché.
De vaste krachten, die uiteraard zelf achter de balie staan en alle knowhow hebben om mensen met een verloren pas, boek (kind? ouder?) te helpen, zijn heel erg aardig en we worden steevast bij vertrek bedankt voor het werk dat we die ochtend hebben verstouwd. Voldaan stap ik daarna met een stapeltje net ontdekte boeken, naar buiten.
Het leukste compliment ontving ik echter gisteren indirect van een collega-vrijwilligster waarmee ik eens in de twee weken samenwerk. 'Wat een puinhoop was het vorige week dinsdagmiddag toen jij er 's morgens onverwacht niet kon zijn. De inleverkasten puilden uit van de boeken, er stonden karretjes met boeken uit het magazijn die nog allemaal
Het leukste compliment ontving ik echter gisteren indirect van een collega-vrijwilligster waarmee ik eens in de twee weken samenwerk. 'Wat een puinhoop was het vorige week dinsdagmiddag toen jij er 's morgens onverwacht niet kon zijn. De inleverkasten puilden uit van de boeken, er stonden karretjes met boeken uit het magazijn die nog allemaal klaargezet moesten worden bij 'reserveringen. Er was geen doorkomen aan!"
Ik glimlachte. Wat heerlijk dat het zonder ons, de vrijwilligers, een puinhoop wordt! 😊
Geen opmerkingen:
Een reactie posten