Benny Lindelauf? Het kon voor mij, tot vandaag, de naam van een whiskey zijn, van een zanger of van wat dan ook. Ná vandaag, de dag dat ik hem heb horen vertellen, weet ik beter.
Benny Lindelauf is een begenadigd schrijver, die inmiddels een aardig rijtje boeken op zijn naam heeft staan. De originele titels nodigen uit zijn boeken binnenkort te gaan lezen: Omhoogvaldag, negen open armen, de hemel van Heivisj.
Benny is de eerste schrijver die op het evenement 'Schrijf, schrijver, schrijfst' geïnterviewd wordt door Leon Verdonschot. De professionele theaterzaal van de nieuwe ECI cultuurfabriek in Roermond zit nog maar halfvol als Benny het woord neemt en vertelt over zijn oma, die met de prachtigste verhalen mensen aan zich wist te binden. Verhalen, waarvan je nooit zeker wist of ze wel helemaal waar waren. Maar als Benny zijn oma vroeg of het allemaal echt gebeurd was, zei ze: "Jong, ich maach mich doodrauke aan dees sigret es ut neet woar is" (ik mag me aan deze sigaret dood roken als het niet waar is).
Benny hing aan haar lippen en heeft van zijn oma zeker de liefde voor verhalen geërfd.
'Maar ik kan het zelf niet zoals zij', vertelt de schrijver, terwijl de zaal ademloos aan zijn lippen hangt. 'Ik moet mijn verhalen aan het papier toevertrouwen en doe soms echt lang over één zin'.
De auteur heeft een prettige stem, een mooi verhaal, en hij blijkt dit niet alleen aan het papier toe te vertrouwen, maar ook in muziek om te kunnen zetten.
Zijn warme, krachtige stem vult de nog wat kale ruimte, hij begeleidt zichzelf op een akoestische gitaar.
Het is een intiem liedje over de Maas. Als kind woonde Benny in Limburg bij de Maas, nu in Rotterdam bij diezelfde Maas.
Nog steeds komen er nieuwe toehoorders binnen, maar het stoort niemand. De schrijver en de interviewer zitten in het licht, zoals het hoort, en wij als publiek zijn één anonieme massa.
Benny wordt gevraagd een stuk voor te lezen uit eigen werk en hij kiest voor een pagina uit zijn werk 'De Heivisj'.
Het boek speelt in de beginjaren van de Tweede Wereldoorlog en zodra Benny eruit voorleest, zie ik zó voor me wat hij zegt. Zoals hij de straat beschrijft...de vrachtwagen die met piepende remmen stopt...de mensen die uitstappen met hun koffers en valiezen.
Het wordt muisstil bij de passage over een meisje dat haar zusje bijna afgevoerd ziet worden door Duitsers. De Duitsers denken onterecht dat haar zusje Joods is, omdat ze zo'n donkere ogen en haren heeft. Het hoofdpersonage vecht voor wat ze waard is om haar zusje uit handen van die bruten te redden.
Als wij als zaal bijna de hoop hebben opgegeven, blijkt er iemand te zijn die zich de strijd van het zusje heeft aangetrokken. Een Duitse vrouw heeft haar uit de menigte geplukt. Haar strijdlust lijkt succes te hebben.
Bijna gaan we klappen op de goede afloop, maar Benny leest nog even door en het verhaal blijkt een andere wending te krijgen. Een hele vervelende. We zijn met honderden het verhaal ingezogen en zitten aangeslagen op het puntje van onze theaterstoelen.
De auteur slaat het boek dicht en is stil. Wij ook. Het applaus komt pas tientallen seconden later, als we beseffen hoe knap dit geschreven is.
Na afloop wil ik maar één ding: dit boek helemaal lezen. O nee, twee dingen: dit boek helemaal lezen én zelf verder schrijven aan mijn roman.
Gelukkig zijn er op 'Schrijf, schrijver, schrijfst' nog heel veel mensen aanwezig met wie ik de rest van de middag mijn liefde voor de letters kan delen.
Wat een heerlijk, inspirerend evenement was dit!
