Hijgend staat ze voor me. Alsof ze het hele eind gerend heeft. Zo is de kennismaking met A. altijd.
We zien elkaar tijden niet, maar als we elkaar treffen dan doet ze of ze me echt geen minuut langer had kunnen missen. Ze vult de ruimte onmiddellijk met haar aanwezigheid, en bij mijn weten is dat ook altijd al zo geweest. Waar zij binnenkomt, rest de omgeving niets dan zich aanpassen.
Ze is als een storm die met vernietigende kracht blaast en raast. Niet ontziend wat in de weg staat.
Pas wanneer ik naar bed ga, wordt zij meestal ook wat rustiger. Al heb ik het al regelmatig meegemaakt dat ze zelfs mijn slaap verstoort. Gewoon, omdat ze nog even bij me wil zijn.
Ik weet nooit wanneer ze komt en daar ben ik aan gewend geraakt in de loop der jaren. A. trekt haar eigen plan. Ik vind het eerlijk gezegd veel erger dat ik nooit weet wanneer ze gaat. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ze welkom bij me is. A is gewoon zo ongelooflijk dominant. Door haar krijg ik het gevoel dat er iemand bovenop me zit. En dat dan urenlang. Ze beneemt me de adem.
Maandag kan ik als eerste terecht bij mijn huisarts. Met een beetje geluk weet zij de remedie om A. weer te laten aftaaien. De A van die verdomde astma...
26 november 2011
18 november 2011
Dit gaat helemaal nergens over!
Ik had echt zin het schrijven van deze blog. Nu eens een keer met een ander thema dan mijn verslaving aan schrijven en lezen.
Al dagen zat er een onderwerp in mijn hoofd...het onderwerp 'kerstpakketten'. Het leek me origineel om eens op te sommen wat ik allemaal al aan onzin voorbij heb zien komen de afgelopen tientallen jaren. Van over-de-datum-gegane-etenswaren tot en met elektrische apparaten die soms niet eens uit de doos zijn gekomen. Bijvoorbeeld een chocoladefonduestel (Ik knoei al zo met 'vaste' chocola, hoe moet dat er uit gaan zien als ik chocola gaan smelten?) Maar over mijn ervaringen met kerstpakketten kan ik niet schrijven omdat een zeer goede vriendin in de kerstpakkettencommissie van mijn werk zit...Ze doet zo haar best ieder jaar iets leuks uit te zoeken...en zij leest mijn blogs.
Geen nood, ik maak genoeg mee om naar een ander onderwerp over te stappen. Iets over de kinderen of echtgenoot. O nee, niet verstandig, zij volgen mijn schriftelijke schreden op de voet via de sociale media.
Wacht, mijn ervaringen met een drukkerij van de week zijn werkelijk hilarisch te noemen. Drie keer telefonisch contact over een opdracht van tweehonderd blaadjes uitprinten, ongelofelijk.
'Wilt u enkelzijdig printen? Ja, dat dacht ik al, want als u dubbelzijdig af wilt drukken, kloppen de paginanummers niet meer.' (???)
Maar ja, over een copyshop kan ik niet schrijven want onder mijn Facebook vrienden heb ik een volger die zich dan afvraagt waarom ik hem niet heb ingeschakeld voor dit klusje, ook maar niet doen dan...(Sorry Ton, NA de ervaring met deze drukkerij kom ik de volgende keer echt naar jullie toe!).
Eens denken, de lol gaat al een heel klein beetje over, ander onderwerp dan..een blog over een heel leuk boek dat ik onlangs heb gelezen? Over nieuwe schrijvers op Ten Pages? O nee, want ik wilde het nu juist eens een keer NIET over schrijven of lezen doen omdat mijn volgers (terecht) denken dat ik het nergens anders over kan hebben.
Sorry dus, deze blog gaat ECHT nergens over. Weet je wat, ik ga op zoek naar mensen die nog niet op hyves, twitter, facebook of andere sociale media zitten, bij voorkeur ook geen internet hebben.
Mocht jij nou toevallig nog zo iemand kennen, geef de naam dan aan me door, ga ik kijken of ik er een leuk stukje over kan schrijven!
Al dagen zat er een onderwerp in mijn hoofd...het onderwerp 'kerstpakketten'. Het leek me origineel om eens op te sommen wat ik allemaal al aan onzin voorbij heb zien komen de afgelopen tientallen jaren. Van over-de-datum-gegane-etenswaren tot en met elektrische apparaten die soms niet eens uit de doos zijn gekomen. Bijvoorbeeld een chocoladefonduestel (Ik knoei al zo met 'vaste' chocola, hoe moet dat er uit gaan zien als ik chocola gaan smelten?) Maar over mijn ervaringen met kerstpakketten kan ik niet schrijven omdat een zeer goede vriendin in de kerstpakkettencommissie van mijn werk zit...Ze doet zo haar best ieder jaar iets leuks uit te zoeken...en zij leest mijn blogs.
Geen nood, ik maak genoeg mee om naar een ander onderwerp over te stappen. Iets over de kinderen of echtgenoot. O nee, niet verstandig, zij volgen mijn schriftelijke schreden op de voet via de sociale media.
Wacht, mijn ervaringen met een drukkerij van de week zijn werkelijk hilarisch te noemen. Drie keer telefonisch contact over een opdracht van tweehonderd blaadjes uitprinten, ongelofelijk.
'Wilt u enkelzijdig printen? Ja, dat dacht ik al, want als u dubbelzijdig af wilt drukken, kloppen de paginanummers niet meer.' (???)
Maar ja, over een copyshop kan ik niet schrijven want onder mijn Facebook vrienden heb ik een volger die zich dan afvraagt waarom ik hem niet heb ingeschakeld voor dit klusje, ook maar niet doen dan...(Sorry Ton, NA de ervaring met deze drukkerij kom ik de volgende keer echt naar jullie toe!).
Eens denken, de lol gaat al een heel klein beetje over, ander onderwerp dan..een blog over een heel leuk boek dat ik onlangs heb gelezen? Over nieuwe schrijvers op Ten Pages? O nee, want ik wilde het nu juist eens een keer NIET over schrijven of lezen doen omdat mijn volgers (terecht) denken dat ik het nergens anders over kan hebben.
Sorry dus, deze blog gaat ECHT nergens over. Weet je wat, ik ga op zoek naar mensen die nog niet op hyves, twitter, facebook of andere sociale media zitten, bij voorkeur ook geen internet hebben.
Mocht jij nou toevallig nog zo iemand kennen, geef de naam dan aan me door, ga ik kijken of ik er een leuk stukje over kan schrijven!
12 november 2011
Wie wil er nou schrijver worden???
Is schrijven leuk? Eigenlijk niet. Het is één van de meest asociale activiteiten die ik kan bedenken, zeker het schrijven van een psychologische roman. De eigen gezinsleden fungeren in het gunstigste geval als inspiratiebron. Vaker lopen ze als stoorzender in beeld, leiden ze af van de hoofdpersonen die continu in je hoofd leven sinds je aan het boek begon te schrijven. En dat voelen ze. Je bent afwezig.
Kookt nog wel, maar laat dingen aanbranden. Nodigt vrienden uit, maar praat dan zoveel over je schrijven, dat ze (terecht) het idee hebben dat het bij jou nergens anders meer over gaat. Terwijl zij aan de dis zitten, denk je bovendien nog na over een hoofdstuk dat nog net niet lekker loopt.
Uur na uur stop je erin, terwijl het huishouden ligt te verslonzen.
Beloftes als 'wacht maar tot ik doorbreek, dan ga ik geld verdienen met schrijven', slaan eigenlijk nergens op. Want je boek moet eerst nog maar eens goed genoeg gevonden worden. Dan zijn er maanden van corrigeren, discussieren over de correcties en de vormgeving. De uitgever en jij als schrijver moeten de weg naar de lezer nog maar zien te vinden. En het liefst een lezer die jouw boek in zijn kast wil zien prijken, natuurlijk. Als het allemaal héél voorspoedig verloopt, krijg je de schamele provisie misschien een jaar of twee nadat je het boek hebt geschreven. Terwijl je bijna overwerkt bent geraakt van het 'je laten zien', kronkel je je, nog veel meer dan bij de debuutroman, in allerlei bochten om af en toe te schrijven aan het volgende boek. Het boek dat uiteraard nóg kritischer bekeken zal worden.
Wie nog niet de drang heeft om het schrijven als beroep te gaan uitoefenen, wil ik waarschuwen. Je kunt nu nog terug! Blijf voor de lol schrijven.
Helaas is het voor mij te laat. Ik ben al veel te verslaafd om nog te kunnen stoppen en bij mijn weten is hier nog (net) geen opvang voor in Nederland. Het was erg aangenaam om tussendoor even deze blog te mogen schrijven, maar nu moet ik van mezelf weer verder werken aan mijn roman.
Toedeledokie!
Kookt nog wel, maar laat dingen aanbranden. Nodigt vrienden uit, maar praat dan zoveel over je schrijven, dat ze (terecht) het idee hebben dat het bij jou nergens anders meer over gaat. Terwijl zij aan de dis zitten, denk je bovendien nog na over een hoofdstuk dat nog net niet lekker loopt.
Uur na uur stop je erin, terwijl het huishouden ligt te verslonzen.
Beloftes als 'wacht maar tot ik doorbreek, dan ga ik geld verdienen met schrijven', slaan eigenlijk nergens op. Want je boek moet eerst nog maar eens goed genoeg gevonden worden. Dan zijn er maanden van corrigeren, discussieren over de correcties en de vormgeving. De uitgever en jij als schrijver moeten de weg naar de lezer nog maar zien te vinden. En het liefst een lezer die jouw boek in zijn kast wil zien prijken, natuurlijk. Als het allemaal héél voorspoedig verloopt, krijg je de schamele provisie misschien een jaar of twee nadat je het boek hebt geschreven. Terwijl je bijna overwerkt bent geraakt van het 'je laten zien', kronkel je je, nog veel meer dan bij de debuutroman, in allerlei bochten om af en toe te schrijven aan het volgende boek. Het boek dat uiteraard nóg kritischer bekeken zal worden.
Wie nog niet de drang heeft om het schrijven als beroep te gaan uitoefenen, wil ik waarschuwen. Je kunt nu nog terug! Blijf voor de lol schrijven.
Helaas is het voor mij te laat. Ik ben al veel te verslaafd om nog te kunnen stoppen en bij mijn weten is hier nog (net) geen opvang voor in Nederland. Het was erg aangenaam om tussendoor even deze blog te mogen schrijven, maar nu moet ik van mezelf weer verder werken aan mijn roman.
Toedeledokie!
Abonneren op:
Posts (Atom)