20 januari 2012

Na 2012 komt..

2013...én Matroesjka!



Degenen die mij al wat langer volgen, weten ongetwijfeld dat ik vóór Passie en Piemelbloemen al een andere, psychologische, roman heb geschreven. Een boek dat, voordat het ingrijpend verbeterd is, al een flink aantal afwijzingen bij uitgeverijen had opgelopen.
Maar...afgelopen woensdag kwam het goede nieuws van Uitgeverij Mooi Media: ook  deze roman wordt uitgegeven! Ik ben enorm blij met dit nieuws omdat het schrijven van Matroesjka 'een hele bevalling' is geweest. Er is in de jaren dat ik ermee bezig ben geweest (met tussenpozen uiteraard), enorm veel aan veranderd. Sylvia Beugelsdijk heeft zich in februari 2010 spontaan aangeboden te redigeren, en ook van haar zitten er heel veel uurtjes in. Toen ik Matroesjka dit najaar naar onze eigen uitgeefster stuurde, was ik trots op het manuscript, maar het bleef spannend of de uitgever het ook goed genoeg zou vinden om het uit te geven. En nu is het dan zover: binnenkort mag ik een tweede contract met Uitgeverij Mooi Media gaan tekenen.

Voorlopig zal er geen nieuws over Matroesjka komen, de focus ligt uiteraard op Passie en Piemelbloemen de komende maanden. We hebben hier onze energie hard voor nodig en willen voldoende tijd overhouden om te genieten van alles wat er op ons af gaat komen. Maar ergens in het najaar van 2012 gaan we met de uitgever bij elkaar zitten om ook voor deze roman de wijzigingen door te spreken en een datum voor uitgave te plannen. Want na 2012 komt...2013, én Matroesjka!

19 januari 2012

SYLILSE-BLOG




Gisteren, 18 januari, hebben we in Amersfoort met onze uitgever de laatste inhoudelijke correcties besproken. Het aantal wijzigingen valt mee en we hoeven niets te veranderen waar we niet achter staan. Een hele geruststelling. Passie en Piemelbloemen blijft gewoon een humoristisch boek over twee vriendinnen die het nodige meemaken. En, we hebben een definitieve datum gekregen waarop ons boek gepresenteerd gaat worden, donderdag 24 mei. Hierover uiteraard in een later stadium meer.
Geweldige berichten dus, wederom, maar… het een en ander betekent ook dat we het de komende maanden erg druk krijgen! We hebben onze vrije tijd waarschijnlijk hard nodig om de laatste correcties in te voeren en hier en daar inhoudelijk nog wat aan te passen. Maar daarnaast moet er heel snel een tekst voor de flap geschreven zijn. Een KORTE tekst, hoe moeilijk is dat (!!!).
We moeten besluiten wáár we ons boek gaan presenteren (het wordt in ieder geval een plaats in Limburg), welke activiteiten we daar willen doen, wie we erbij uitnodigen. De uitgeverij gaat, vooral landelijk, de nodige PR oppakken, maar ook voor onszelf ligt hierin een belangrijke taak. We hebben genoeg ideeën voor de PR, maar wat kost het een tijd om al die ideetjes uit te voeren, hoe leuk ze ook zijn.


Onze hoofden duizelden na het overleg met de uitgever. We waren moe maar voldaan, zoals dat heet. Gelukkig was er ’s avonds, na een kort maar heerlijk bezoek aan een pizzeria, nog een goedbezochte (auteurs)nieuwjaarsborrel van TenPages.com in Amsterdam. Door de fantastische piemelbloemencorsages die Sylvia had weten te regelen, waren we duidelijk herkenbaar als ‘die schrijvers van Passie en Piemelbloemen’. We hebben gesproken met lieve mede-auteurs over het wel en wee van het uitgegeven worden. Kennisgemaakt met een deel van het aardige TenPages team. Voordat we het wisten was het half 9, hoogste tijd om de reis naar huis te starten. We kregen van TenPages.com nog een Scrabble-spel mee, erg leuke attentie!
In de trein hebben we de stiltecoupés gemeden, we hadden het veel te druk met brainstormen over hoe we het nu verder allemaal aanpakken. Dus mochten we voorlopig wat minder in beeld zijn dan weet je waar het aan ligt… We krijgen het druk! Leuk druk!

11 januari 2012

pijnlijke relatie

‘Ah, dat doet pijn hè?’ Niet zo moeilijk om te zien, ik kronkel onder zijn handen. Een kreet ontsnapt ongewild uit mijn mond. Ik kijk hem met bange ogen aan, in de hoop dat hij stopt, maar ik zou beter moeten weten. Onverminderd drukt hij mijn arm in een onmogelijke hoek. Als ik even wil bijkomen, is het volgende standje alweer aan de beurt. ‘Ga voorover staan. Ontspan je’. Voor mij het startsein om alle spieren juist aan te trekken. Het gemartel gaat door. Liggend, zittend, staand. Eindelijk is hij tevreden. Ik wil niets liever dan weggaan. Maar eerst maken we een nieuwe afspraak. Ik kan immers niet mét hem maar ook niet zonder hem, mijn fysiotherapeut…    

Gepubliceerd op 11/1/2012 op www.120w.nl.

Iets voor jou, korte stukjes schrijven (of lezen natuurlijk)? Neem dan eens een kijkje op www.120w.nl, er staan vaak hele boeiende stukjes op! En dat in maximaal 120 woorden!

02 januari 2012

Nieuwjaarsgeklef

Ik haat  het ‘verplicht gelukwensen’ op mijn werk!

Ik heb geen moeite met het ‘gelukkig 2012’ wensen aan de directe collega’s en leidinggevenden. Hen geef ik met plezier mijn hand, wang of lippen (verder ga ik niet), afhankelijk van wie er voor me staat. Maar dan bungelt er nog een hele ‘randgroep’ omheen. Mensen die ik wel ken, maar niet zo goed.
Of mensen die ik goed ken, maar niet zo mag.

Ik probeer op die eerste werkdag in januari in één keer iedereen langs te gaan, dan heb ik het maar gehad. Maar elk jaar opnieuw blijk ik daar niets van te bakken.
Op weg naar mijn werkkamer, kletsend tegen een collega. word ik teruggeroepen door meneertje Gladjakker .
“Ils! Hebben wij elkaar al een gelukkig nieuwjaar gewenst?”
Ik denk: ‘Natuurlijk niet!  Toen ik jou zag ben ik weer een stukje achteruit gelopen en langs de muur teruggeslopen in tegengestelde richting.
Maar, netjes opgevoed als ik ben, zeg ik: ‘O nee, hoe kan ik jou nou toch vergeten?’ Met veel moeite pers ik er zelfs nog een aardige toevoeging uit:
‘De beste wensen hè, ook voor je gezin blablabla etcetera’.
Meneertje Gladjakker is voor de verandering eens stil. Ongetwijfeld van mijn vriendelijke woorden.
Als we verder lopen blijkt dat ik zijn zwijgen verkeerd geïnterpreteerd heb.
Mijn collega zegt: ‘Hoe kan je hem nu het beste voor zijn gezin wensen?

Hij is toch degene die verlaten is door zijn vrouw S. vorig jaar, die ook hier werkt? Weet je dat niet meer? Zij werd verliefd op collega X.
En hij heeft niet eens een omgangsregeling met zijn kinderen gekregen.’

Pijnlijk. En helaas niet op zichzelf staand, zo’n voorbeeld.

Een dag later stormt een zeer vage collega vanaf de andere kant in de gang mijn richting uit.
Ik kijk om, wil zien naar wie hij zo hard rent, maar ik ben alleen.
Zwetend en buiten adem stopt hij voor me. ‘Ik had je….had je…had je nog geen gelukkig nieuwjaar gewenst.’

Ik probeer nog onder een kleffe kus-sessie met zijn lippen uit te komen door te zeggen: ‘Ja, jij ook het allerbeste voor dit jaar. Ik heb mijn handen vol en kan je helaas geen hand geven’.
Hij lost dit probleem echter adequaat op door me twee halfnatte zoenen op mijn wangen te geven.
Zodra hij uit beeld is ren ik naar het toilet voor een was- en schuurbeurt.

Het is niet zo dat ik een hekel aan kussen heb. Ik zou bijna zeggen: integendeel!
Zo ben ik dit jaar zelf op een collega afgestapt die ik ‘al gehad had’ en heb toen gezegd: ‘Hé, volgens mij had ik jou nog geen gelukkig nieuwjaar gewenst’.
Hij keek heel even verbaasd, moest toen lachen en we hebben elkaar een tweede keer volledig oprecht alle goeds gewenst.

Zelf keuzes kunnen maken, dat maakt een mens gelukkig, of in ieder geval een Ilse.
Ik denk daarom dat ik maar eens een voorstel bij onze directie voor ga leggen.
Dit voorstel luidt: op de 1e werkdag mag je tien mensen naar keuze een gelukkig nieuwjaar wensen. Daar mogen ook gerust dubbele bij zitten.
Die mensen nemen jouw wensen vervolgens ten volle tot zich, zwijgen dankbaar en zeggen dus niet als een buikspreekpop hun geijkte wensje terug.
Zij bepalen immers ook zelf wie zij spontaan willen gaan gelukwensen.
Op zo’n eerste werkdag zie je dus vanzelf wie jou in zijn toptien heeft staan.

Is het niemand in een bepaald jaar?
Dan zit je daar niet mee, want misschien zijn de wensen deze keer wel gegaan naar iemand die ze nog veel harder nodig had!