Matroesjka (roman)

Deze week werd me gevraagd waar mijn volgende roman over gaat. Omdat ik dat niet in één zin kan zeggen (dat wordt nog oefenen...), heb ik er een samenvatting van gemaakt. 



Op een dag krijgt Fleur, hoofdpersoon in Matroesjka, een briefje van haar dochter Kim, die ze zestien jaar geleden als baby heeft afgestaan. Kim wil graag contact met Fleur én met haar vader, die nog onbekend is.

Fleur schrikt zó van dit bericht dat ze alles en iedereen in de steek laat en halsoverkop naar Denemarken, vertrekt, een land waar ze zelf als kind op vakantie is geweest.
Haar man, Ruben, denkt aanvankelijk dat Fleur een week op vakantie is. Als ze niet terugkomt, vallen zijn zekerheden weg. Beiden starten een intensieve zoektocht. Fleur gaat vanuit Denemarken, met hulp een vriendin in Nederland, op zoek naar de vader van haar dochter. Geen gemakkelijke klus want de zwangerschap is het gevolg geweest van een verkrachting als zeventienjarige. Hierbij waren verschillende mannen aanwezig en Fleur herinnert zich niet wie het waren. Haar vriendin weet nog wel met wie Fleur na het eindexamenfeest de stad in is gegaan en Fleur gaat ze één voor één opsporen in de hoop zo achter de volledige waarheid te komen.

Ruben blijkt zijn Fleur minder goed te kennen dan hij dacht, en hij gaat –na verloop van tijd met de hulp van een detective– op zoek naar aanwijzingen, met het doel zijn vrouw weer terug te vinden. Dan komt Kim op zijn pad. Zij begrijpt niet waarom haar moeder maar niet reageert op haar briefje en onderneemt zelf actie. Ze meldt zich bij Ruben, zogenaamd omdat er een bijlesafspraak zou zijn met Fleur. Ruben besluit dit meisje zelf les te gaan geven. Hij weet niet dat zij Fleurs dochter is, dit houdt ze angstvallig geheim. Het contact tussen hen wordt steeds intensiever.

Fleur komt terug naar Nederland omdat haar vader ernstig ziek wordt. Het contact met haar ouders wordt hersteld. Nog steeds meldt ze zich niet bij haar man. Ze slaagt er in om doelgericht dichter bij de waarheid te komen en hoopt zo vervolgens haar missie te kunnen vervullen: haar dochter verenigen met haar moeder én haar vader.
Met Ruben gaat het inmiddels alleen maar bergafwaarts en hij lijkt in een paar maanden tijd alles te verliezen wat hem lief is.
Wanneer Fleur denkt alle antwoorden te hebben, komt ze weer in contact met Ruben. Dan blijken de dingen alsnog behoorlijk anders dan verwacht en  volgt er een dramatische ontknoping.

Niets missen over Matroesjka? Klik dan op de link rechtsboven op deze pagina (FB pagina Matroesjka)

Lezing Passie en Piemelbloemen bij Selexyz Maastricht

Het is alweer bijna een maand geleden dat we door journalist Ruud Linssen (Bliss Media) over onze roman Passie en Piemelbloemen geïnterviewd werden bij boekhandel Selexyz in Maastricht. Voor wie er niet bij kon zijn of wilde zijn (het was zó heet die dag!) volgt hier een fotoverslag van fotograaf Franco Gori. 

Het was een zeer bijzondere ervaring om in deze prachtige boekhandel geïnterviewd te worden.

                                  Mooie introductie door de bedrijfsleider van Selexyz

Ruud Linssen in zijn rol als prima interviewer

Spannende attributen op onze tafel...

Liefde voor letters

Benny Lindelauf? Het kon voor mij, tot vandaag, de naam van een whiskey zijn, van een zanger of van wat dan ook. Ná vandaag, de dag dat ik hem heb horen vertellen, weet ik beter.
Benny Lindelauf is een begenadigd schrijver, die inmiddels een aardig rijtje boeken op zijn naam heeft staan. De originele titels nodigen uit zijn boeken binnenkort te gaan lezen: Omhoogvaldag, negen open armen, de hemel van Heivisj.

Benny is de eerste schrijver die op het evenement 'Schrijf, schrijver, schrijfst' geïnterviewd wordt door  Leon Verdonschot. De professionele theaterzaal van de nieuwe ECI cultuurfabriek in Roermond zit nog maar halfvol als Benny het woord neemt en vertelt over zijn oma, die met de prachtigste verhalen mensen aan zich wist te binden. Verhalen, waarvan je nooit zeker wist of ze wel helemaal waar waren. Maar als Benny zijn oma vroeg of het allemaal echt gebeurd was, zei ze: "Jong, ich maach mich doodrauke aan dees sigret es ut neet woar is" (ik mag me aan deze sigaret dood roken als het niet waar is).
Benny hing aan haar lippen en heeft van zijn oma zeker de liefde voor verhalen geërfd.

'Maar ik kan het zelf niet zoals zij',  vertelt de schrijver, terwijl de zaal ademloos aan zijn lippen hangt. 'Ik moet mijn verhalen aan het papier toevertrouwen en doe soms echt lang over één zin'.

De auteur heeft een prettige stem, een mooi verhaal, en hij blijkt dit niet alleen aan het papier toe te vertrouwen, maar ook in muziek om te kunnen zetten.
Zijn warme, krachtige stem vult de nog wat kale ruimte, hij begeleidt zichzelf op een akoestische gitaar.
Het is een intiem liedje over de Maas. Als kind woonde Benny in Limburg bij de Maas, nu in Rotterdam bij diezelfde Maas.

Nog steeds komen er nieuwe toehoorders binnen, maar het stoort niemand. De schrijver en de interviewer zitten in het licht, zoals het hoort, en wij als publiek zijn één anonieme massa.
Benny wordt gevraagd een stuk voor te lezen uit eigen werk en hij kiest voor een pagina uit zijn werk 'De Heivisj'.

Het boek speelt in de beginjaren van de Tweede Wereldoorlog en zodra Benny eruit voorleest, zie ik zó voor me wat hij zegt. Zoals hij de straat beschrijft...de vrachtwagen die met piepende remmen stopt...de mensen die uitstappen met hun koffers en valiezen.

Het wordt muisstil bij de passage over een meisje dat haar zusje bijna afgevoerd ziet worden door Duitsers. De Duitsers denken onterecht dat haar zusje Joods is, omdat ze zo'n donkere ogen en haren heeft. Het hoofdpersonage vecht voor wat ze waard is om haar zusje uit handen van die bruten te redden.
Als wij als zaal bijna de hoop hebben opgegeven, blijkt er iemand te zijn die zich de strijd van het zusje heeft aangetrokken. Een Duitse vrouw heeft haar uit de menigte geplukt. Haar strijdlust lijkt succes te hebben.

Bijna gaan we klappen op de goede afloop, maar Benny leest nog even door en het verhaal blijkt een andere wending te krijgen. Een hele vervelende. We zijn met honderden het verhaal ingezogen en zitten aangeslagen  op het puntje van onze theaterstoelen.

De auteur slaat het boek dicht en is stil. Wij ook. Het applaus komt pas tientallen seconden later, als we beseffen hoe knap dit geschreven is.

Na afloop wil ik maar één ding: dit boek helemaal lezen. O nee, twee dingen: dit boek helemaal lezen én zelf verder schrijven aan mijn roman.

Gelukkig zijn er op 'Schrijf, schrijver, schrijfst' nog heel veel mensen aanwezig met wie ik de rest van de middag mijn liefde voor de letters kan delen.
Wat een heerlijk, inspirerend evenement was dit!