28 mei 2012

Het dubbelleven van een schrijvende loopbaanadviseur

Vrijdagmorgen moest ik weer werken, het is erg druk in deze tijd van het jaar.
Ik werd op de locatie waar ik werk, door verschillende mensen aangesproken die 'iets' van het boek wisten.  


Ze waren op de ladiesnight in Roermond geweest, of hadden één van de artikelen in de krant gelezen, of ons optreden op tv. Ik heb altijd geprobeerd werk en privé redelijk te scheiden maar in deze fase is dat heel lastig! En iedereen is zo enthousiast! Na het eerste gesprek met een student, spullen ophalen (een prachtige vaas vol piemelbloemen, banner) bij de Laaghuissingel om naar boekhandel Koops te brengen. Na twaalf uur kom je alleen met een ziekenauto of brandweerwagen de stad nog in, dus dat moest even tussendoor...

Etalage van Boekhandel Koops in Venlo

Toen ik er aankwam werd de boel direct ingericht, wow wat leuk! Daarna weer verder met de volgende leerling, tussendoor PLING nieuwtje van Uitgeverij Mooi Media dat we aanstaande dinsdagmiddag een half uur LIVE tafeldames zijn bij L1 tv in Maastricht (van 4 tot half 5), ook even op reageren uiteraard...
Gelukkig had ik geen al te lastige leerling voor me zitten. Om 12.00 uur nog een gesprek met een mentor, student, hulpverlening en een moeder. Een intensief gesprek, maar na een kwartier zijn we tot een heel fijn advies voor dit meisje gekomen. Na het werk heb ik de rest van de spullen opgehaald bij de hotelschool, wat een boel boeketten hebben we gekregen (en ja, toch ook piemelbloemen!). Ik heb kort even met de contactpersoon van de Hotelschool geëvalueerd (de studenten en hun docent hadden het echt geweldig gedaan!), thuis even heel snel de hond uitgelaten en wat gegeten en opgeruimd. Al snel daarna kwam de uitgeefster boeken brengen zodat we zelf nog wat kunnen verkopen aan kennissen die er niet bij waren. Zij en haar man zijn tot een uur of half 6 gebleven. Leuk om nog even na te praten over de presentatie en vooruit te blikken op mijn roman voor volgens jaar. Daarna moest ik me nog voorbereiden voor het boekenbalmaskee in Venlo, waar we om half 8 weer verwacht werden om voor te lezen. Dat was eigenlijk nét wat te veel om er ook nog bij te doen deze week (we zijn nu dus vier dagen achter elkaar met een activiteit buiten werken bezig geweest!), maar wel goed voor het netwerk, want met 16 andere auteurs voorlezen is niet verkeerd. Maar dit duurde en duurde, we waren echt kapot! O ja, ik vergeet nog te zeggen hoeveel reacties we kregen, donderdag en vrijdag al van mensen die in ons boek zijn begonnen of het al uit hebben. Eén en al enthousiasme gelukkig en er staan er zelfs al op bol.com.


http://www.bol.com/nl/p/passie-en-piemelbloemen/9200000001153940/#product_judgement

Daarna volgde een lekker lang weekend. Met een vandaag jarige zoon, dus de neus kon weer even een andere kant op: terras aankleden buiten, inkopen doen. Vandaag doe ik zo min mogelijk, want morgen komt er weer zo'n dubbele dag aan: met eerst werken en dan naar de tv-studio van L1. Wat een heerlijk, maar druk leven!





15 mei 2012

Doodgewoon...


Het is niet toevallig dat ‘mijn’ hoofdpersoon in Passie en Piemelbloemen, Ietje, uitvaartonderneemster is. Ik heb iets met de dood.
Mijn eerste zeer bewuste ervaring met sterven betrof mijn opa. Een (voor ons kleinkinderen) altijd vrolijke man, die in zijn goede dagen niets liever zong dan: ‘Overmorgen wordt de man begraven…’. En dan had hij het dus over zichzelf. Misschien leerde hij me daarmee onbewust al dat het niet alleen maar verschrikkelijk is, doodgaan. Dat het erbij hoort.
Zijn laatste dagen in het ziekenhuis waren zwaar, maar wat hebben we als familie óók veel gelachen! Omdat het ziekenhuis het dichtste bij ons huis lag, leek het er wel een duiventil. Steeds hadden we andere familie over de vloer, en bijna allen gezegend met de ‘opahumor’.  

Naarmate ik ouder werd, kreeg ik natuurlijk vaker met sterfgevallen te maken.

Ik heb ontdekt dat ik vooral heel slecht met plotselinge overlijdens om kan gaan. Zoals het overlijden van mijn schoonvader die in een half uur stierf. Of van een collega, op de leeftijd die ik nu zelf heb.
Hun dood rompelde me in diepe rouw, in een toestand die ik het liefst omschrijf als ‘overleven’, doorgaan op de automatische piloot, zonder te weten waarom.

Rauw, heel rauw. Ik kan mensen niet zo plotseling missen, denk ik.

Ik weet dat het misschien voor jezelf wel het fijnste is, heel snel overlijden, maar niet voor mij als nabestaande. Ik heb nog wat tijd nodig. Noem het blessuretijd. Tijd om eventueel nog wat goed te maken of af te werken. Ik heb inmiddels meerdere dierbaren aan slopende ziektes zien wegvallen en ik gun niemand de bijbehorende pijn en ontreddering. Maar wat heeft het mijn leven verrijkt om juist in die periode intensief contact met hen te kunnen hebben. Als je weet dat je doodgaat, ga je je volgens mij concentreren op wat er echt toe doet. Ga je gesprekken samen hebben, die je in het dagelijks leven niet snel hebt. Durf je, nog meer en vaker dan anders, uit te spreken hoe zeer je de ander lief hebt.  Er is geen tijd meer en dat geeft ruimte voor diepe, echte emoties.

Vooral de gesprekken met Lies, mijn stiefmoeder, zal ik nooit meer vergeten. 
Alles, echt álles was bespreekbaar toen ze eenmaal wist dat ze niet meer beter zou worden. Ze gaf me inzichten over haar eigen leven waar ik mijn hele verdere leven iets aan heb. Haar woorden zijn in me verankerd. Ik heb haar  enorm gemist, maar wat ze me de laatste maanden heeft meegegeven, kan ik voor altijd bij me houden.

Bij de dood hoeft het dus niet (helemaal) op te houden. Liefde leeft voort...

13 mei 2012

Van GANSER harte!

Gisterenmiddag en -avond heb ik mijn vijftigste verjaardag gevierd en jongens, wat was het leuk! Ik kan het iedereen echt aanraden, Sara worden (Abraham mag ook, mannen). Het begon al met de geweldige, originele berichtjes op sociale media en kaarten die ik ontving. Deze leeftijd insprireert de kaartontwerpers blijkbaar tot grootse afbeeldingen, teksten en vooral ook adviezen voor de '2e helft van mijn leven'.
Als je het succes van een verjaardagsfeest af kunt meten aan de tijd die je nodig hebt om op te ruimen, dan was dit mijn beste feest ooit. En dat is ook zo. Bijna vijftig mensen, in de leeftijd van één jaar tot 82, hebben zich ALLEMAAL goed geamuseerd. Er waren vrienden en familieleden bij die elkaar nog niet eerder gezien hadden, maar op de een of andere manier 'vond' men vanzelf de juiste gesprekspartner.
Ik ben schandalig verwend met sierraden (aandeel Pandora schiet weer omhoog), boeken(bonnen), lekkere eet- en drinkdingen inclusief dinerbonnen, geld waar ik zeker een mooie bestemming voor vindt, bloemen, sfeerverhogers in huis (een prachtige kandelaar). En misschien vergeet ik nog wel wat, het geheugen wordt natuurlijk wel wat minder op deze leeftijd. Ik heb in ieder geval eerder te véél dan te weinig gekregen, en dat geld dan vooral voor de Chinese kolen (dankjewel Jop!).

Het allermooiste cadeautje duurde maar een minuut of tien, maar ga ik nooit meer vergeten. Ze hadden
een GANZEN
FANFARE voor me georganiseerd! Twee clownesk uitgedoste personen, kwamen met een groep ganzen onze oprit opgewaggeld...om daarna een parade voor me te lopen met een prachtig bijbehorend muziekje. Na een ererondje in de tuin met Jos en alle jonge kinderen, waggelde het gezelschap weer richting hun caravan, die ver buiten onze straat stond zodat ze onder grote publieke belangstelling hun aftocht (liever gezegd OPtocht) maakten. Gelukkig remde alle automobilisten op tijd, ik weet niet of ik zo van ganzenlever houdt...

Na zo'n succesvol feest, heb ik, met de wijze inzichten die je als vijftigjarige natuurlijk gewoon hebt;-) tips voor mensen die binnenkort ook iets groots willen vieren. Een soort Maslow-piramide, maar dan voor feestjes:

1 Zorg voor voldoende eten en drinken. Als gasten omvallen van de honger, is dat erg lastig (je ligt al snel in de weg wanneer het druk is)
2 Zorg voor twee beschikbare toiletten om ongelukjes te voorkomen. Hoe meer drank er genuttigd is, hoe minder geduldig de blaas blijkbaar wordt..need I say more?
3 hangtafels bevorderen hanggedrag... en hanggedrag bevordert gezelligheid
4 het allerbelangrijkste: nodig mensen uit waarvan je houdt! En dan komt het vanzelf helemaal goed.

Iedereen die een bijdrage aan mijn verjaardag geleverd heeft: heel hartelijk bedankt!

PS Je mag me nu verder weer Ilse noemen ipv Sara...

12 mei 2012

Passie & Piemelbloemenblog: Help, we mogen op tv!

(Geschreven met Sylvia Beugelsdijk samen)

I: ‘Sylvia, wat super, hè, dat we een televisieoptreden krijgen bij TV Limburg! En dan nog wel LIVE in de uitzending van Limburg Vandaag, zo ongeveer het gezelligste programma.’

S: ‘O geweldig, maar live is wel echt live! Ik hoop niet dat ik weer het plafond ga inspecteren zoals bij OR6 vorig jaar. Maar oké, met een goede voorbereiding gaat het wel lukken. Acht minuten praten over ons boek, hoe heerlijk is dat.’

I: ‘Hopelijk zien we er dan niet weer zo rood uit als op de foto’s in De Limburger.’

S: ‘Ach dat krijg je als we zo lekker opgewonden praten over dat wat ons zo lief is, hè?!’

I: ‘Ik lees net dat we trouwens helemaal niet ROOD mogen zijn, want rood laat het beeld ‘dansen’.

S: ‘Dat zal alleen voor de kleren gelden. O, er zijn nog veel meer voorschriften zie ik hier in de begeleidende brief van TV Limburg. Ik denk dat ik nog maar even moet shoppen van tevoren… Wel met een lijstje, anders ga ik geheid de fout in: De kleding mag niet wit, niet geel, niet rood zijn. En er mag geen patroon van kleine ruitjes op staan en ook absoluut geen streepjes. Ze hadden misschien beter kunnen schrijven wat je wél aan mag!’

I: ‘Nou, de brief eindigt met Het allerbelangrijkste is echter kleding aan te trekken waarin je je gemakkelijk voelt. Dát is dan weer een geruststelling! Trek ik lekker mijn velours huispak aan, met die sleetse plekken op de knieën.’

S: ‘Oké, doe ik mijn joggingpak aan met zo’n grote capuchon, zijn we DAAR alvast uit. Hopelijk worden we nog door meer tv-zenders gevraagd!’

I: ‘Hèhè, nu hoeven we alleen nog maar na te denken over wat we gaan zeggen…’ 


S: ‘Uhh… o ja, uhh… goeie vraag… uhhhhhhhh…’

I: ‘Dat is misschien wat weinig tekst voor acht minuten live. Kunnen we niet
gewoon over ons boek praten? Over hoe we het geschreven hebben, de verkoop van de aandelen, alle activiteiten de afgelopen maanden?!’

S: ‘Goed idee… en waarschijnlijk zijn we na de achtste minuut nog maar op een kwart van wat we willen vertellen!'

I: ‘Is niet erg. Wie meer wil weten, gaat ons boek maar kopen!’



Limburg Vandaag op TV Limburg
(digitaal op Ziggo-kanaal 31).

Dinsdag 22 mei LIVE van 16.00 tot 17.30 uur.
Het programma wordt nog minimaal één keer herhaald ‘s avonds.

De uitzending is naderhand terug te vinden op:
http://www.tvl.nl/nl/programmas/limburg-vandaag/uitzendingen

09 mei 2012

Moederdag..dag voor de moeders?

In het woordje moeder zitten eigenlijk twee woorden verborgen die het moederschap aardig omschrijven. Moe (want dat ben je chronisch vanaf de tijd dat de kleine uit je buik komt) en moed (als moeder moet je knokken voor je kindje, want dat kan het nog niet zelf). Geen wonder dus dat ooit Moederdag bedacht is, ieder jaar opnieuw de tweede zondag van mei. Een dag om alle moeders te bedanken voor al hun liefdevolle zorg.
Dat klinkt mooi en kan vast ook geweldig uitpakken, maar ik heb er nooit veel mee gehad. Mijn praktische aard wint het waarschijnlijk te vaak op dit soort dagen. Ontbijt op bed van onze toen nog kleine kinderen? Ik moest er niet aan denken. Voordat je het weet heb je brand in huis omdat ze de waterkoker zonder water hebben aangezet of een frikadel als ontbijt wilden serveren. Ik zag de spookbeelden al voor me: Beschuit met aardbeienjam omgekeerd op je kussensloop, of erger nog, ze vallen op de trap omdat ze niet gewend zijn naar boven te lopen met een vol dienblad.

Dus als we in ons gezin aan Moederdag deden, dan was het in ieder geval veilig beneden.

De kinderen vonden het altijd een spannende dag. Op school hadden ze iets in elkaar gefröbeld en op de dag zelf waren twee dingen voor hun van levensbelang: ‘Kan ik mijn cadeautje nog wel vinden?’ (Het was immers heel goed verstopt voor mama, want mama kwam altijd OVERAL en wist altijd ALLES) en: ‘Wat zal ze ervan vinden?’.

Af en toe waren er bloemen. Uit eigen tuin, wat helaas duidelijk zijn sporen had nagelaten.

Ik herinner me ook nog goed een asbak van klei. Als niet-roker wist ik niet direct wat ik hiermee kon doen, maar zoonlief merkte fijntjes en wel wat troostend op dat er ook chocoladesigaretten in konden. Heel inventief. Ook noemenswaardig waren de zelfgefabriceerde kralenkettingen. Felgroen, geel, oranje en paars waren kwistig op de -met een beetje fantasie- ronde bollen gesmeerd.

Natuurlijk moest ik op Moederdag het sierraad de hele dag dragen, wat steevast tot een soort (gelukkig wel afwasbare) tatoeages op mijn huid leidde. Toen ik wat meer ervaring kreeg in deze feestdag, trok ik voor de zekerheid niet langer mijn mooiste kleding aan.

Soms waren er ook eetbare geschenken, nou ja, in theorie dan. Een combinatie van zanddeeg, droge krenten, zilveren smarties waarvan ik nog steeds niet zeker weet of ze alleen decoratief waren of ook eetbaar. Gelukkig wilden de kinderen daar zelf ook altijd wat van proberen zodat ik me niet alleen misselijk hoefde te eten.

Als het ontbijt op was en de zelfgemaakte cadeautjes bewonderd, dan was de belangstelling van de kinderen voor Moederdag wel over en kon het gewone leven weer verder gaan. Tevreden baande ik me een weg door de overdadige hoeveelheid restanten verpakkingsmaterialen en ruimde ik de ontbijtboel op. Gelukkig, ik kon weer een jaar moeder zijn zonder het te hoeven vieren…