Spijt komt altijd achteraf...

Met mij zullen velen regelmatig denken over het lot van Friso en misschien nog wel meer van zijn familie. We zijn een meelevend land. Maar wat zijn we toch óók een oordelend land, merk ik steeds weer opnieuw. Het 'eigen schuld' wordt door de meesten nog net niet uitgesproken, maar ligt op de tong.
Misschien dat de nieuwste berichten, verspreid door de moeder van degene die met Friso meeging (Kristl Moosbrugger) daar verandering in brengen. Ja, de mannen gingen buiten de piste, maar er waren er al meer geweest. 's Morgens was er zelfs met springstof geprobeerd lawines op te wekken. Wat springstof niet lukte, lukte Friso helaas wel.

Ik denk terug aan al die keren dat ik zelf grenzen opzocht of overschreed. De keer dat ik in Noorwegen bijna verongelukte door zonder bergschoenen op een ijzige berg te gaan 'wandelen'. Meters gleed ik over het ijs, trillend van angst. Minder indrukwekkend misschien: bij het schilderen van kozijnen met slechts één been op de hoogste sport van een ladder staan om bij het bovenste stukje raam te kunnen, waarbij de ladder begint te wiebelen. Me nog net op tijd vast kunnen grijpen aan de muur.
We hebben ze vast allemaal, dit soort voorbeelden. Dingen waarvan je achteraf zegt: 'Oepsie, niet helemaal goed ingeschat.'
Laten we hopen dat Friso binnenkort ook kan zeggen: 'Dat had ik beter niet kunnen doen.'
En dat wij wat minder snel oordelen over wat anderen fout doen.

Hartjes van goud en een absoluut niet ‘lullig’ piemelbloemetje!

Passie&PiemelbloemenBLOG

Ja hoor, eindelijk mogen we hem onthullen: de COVER van Passie & Piemelbloemen!

Goud, roze en zwart. Veel hartjes. Heel vrouwelijk. Strak. En natuurlijk de onmiskenbare piemelbloem. We horen het sommigen al zeggen: wat een ‘lullig’piemelbloemetje. Maar prominenter dan dit is niet nodig. Formaat zegt niets, dat weten we toch allemaal? J

De titel staat heel groot op een losse roze banderol (het is niet te zien dat het een banderol is op deze afbeelding, maar wat is dat leuk bedacht!). Deze kun je er gemakkelijk (tijdelijk) vanaf halen. Bijvoorbeeld in het uitzonderlijke geval dat je niet wilt dat iedereen om je heen ziet dat je Passie & Piemelbloemen zit te lezen. Maar ja, zeg nu zelf: wie vindt het woord piemelbloemennu in hemelsnaam aanstootgevend? J

De gouden elementen zullen straks op de gedrukte cover, fonkelen. Dat zie je nu niet zo goed, dus in het echt is hij nog veel mooier!

Zucht... waarom duurt wachten altijd zo lang?

Klik voor de beide covers hier

Keukentotaalconcept

Soms heb je zo'n dag dat je er even uit wil. Bij erg slecht weer vind ik dan een uitstapje naar een 'wooncentrum' bijvoorbeeld heel leuk. Lekker slenteren en tevreden thuiskomen zonder een cent uitgegeven te hebben.
Met die gedachte bezocht ik onlangs ook een keukenspeciaalzaak, vroeger gewoon keukenboer geheten. De veelal zeer strakke keukens straalden me tegemoet. Hier werd óf grondig gepoetst, óf kleine kinderen werden door een-daarvoor-getrainde-verkoper direct vanuit de ingang in een ballenbak gekiept. Maar wat is er in de veertien jaar dat wij onze keuken al hebben, veel veranderd in keukenland! Vroeger kocht je een zooi kastjes zodat je je spullen kwijt kon, wat apparatuur erbij en een aanrechtblad met eventueel een afzuigkap om de boel te completeren, maar nu?

Een verkoper -die zelf net een intensief vaatwasprogramma achter de rug leek te hebben- (echt, hij stráálde helemaal toen hij op me afliep...), vroeg me na een paar minuten dralen heel beleefd waar ik voor kwam. Ik antwoordde, denkend dat de man wel wat onnozel was met zijn vraag, 'Nou, ik kom voor een keuken kijken.' Waarmee ik niet eens loog. 'Ah, mevrouw komt voor het totaalconcept?'
Ik haalde mijn wenkbrauwen op. Hij wreef zijn handen gretig in elkaar, vast al bedenkend hoeveel provisie hij uit me kon plukken. Ik vroeg hem om me bij te praten over de do's en don'ts van 2012 op keukengebied. Dat wilde hij wel. We liepen naar een hoogglans keuken. Met een subtiel klikje van zijn wijsvinger op een deurtje, schoot een la naar voren. Ik kon hem nog net ontwijken.
'Dit is een warmhoudlade, als u wilt, leg ik u de voordelen uit'. Ik schudde mijn hoofd, dat hoefde niet, met de winter nog in mijn achterhoofd.
Mijn aandacht werd afgeleid door een kok die op groot scherm stond te wokken en daarbij op luide toon de ruimte in leuterde. Wat een engerd, je zult er maar bij moeten koken. 'Hé, een ingebouwde televisie', riep ik verbaasd uit. De verkoper lachte een beetje schamper. 'Nee mevrouw, dat is geen televisie hoor, dat is een multimedia-inbouwkast. Daar kunt u ook mee op internet zodat u recepten direct kunt downloaden tijdens de bereiding. En gamen, dat kan er natuurlijk ook op. Ik werd al een beetje ongelukkiger. Wat miste ik toch veel, als je het door de ogen van de verkoper bekeek! Bemoedigend legde de verkoper, die ongetwijfeld ook getraind was in het aanvoelen van klanten, zijn hand kort op mijn schouder.
'Op het gebied van apparatuur zijn er echt een paar musts bijgekomen, mevrouw.
Mijn keukentotaalconceptadviseur liep verder de demokeuken in en streelde bijna teder een ding dat nog het meest leek op 'Lampje' uit de Donald Duck.
'De Quooker, mevrouw. Kokend water komt hiermee rechtstreeks uit de kraan.' De K kwam wat stotterend uit zijn mond.
O shit, die had ik óók al niet in mijn eigen keuken, een kwoeker. Ik had nog een losse waterkoker en toen ik het hem eerlijk bekende, siste de man van verontwaardiging.
Onze rondgang ging door. We kwamen bij de inbouwkookapparatuur. Ovens. Combi, stoom of toch tenminste multifunctioneel moeten ze zijn. Met extra pizzasteen erin of . En bordenwarmer natuurlijk! Ik kreeg het steeds warmer, voelde de stoom zo ongeveer uit mijn eigen oren komen en ze stonden niet eens aan. Het besef kwam ten volle binnen. Mijn oven is  rijp voor de schroop! Véél te conventioneel. Zonder al die zo broodnodige accessoires kom je echt tekort. Tel je niet meer mee. Ik zag het in de blik van de verkoper.
Ik werd ineens heel erg misselijk en vroeg de verkoper: 'Hebt u ook wc's?'
'Nee mevrouw, dan moet u bij de badkamerspeciaalzaak zijn, die zit hiernaast.

Ik brieste het pand uit, wat een slechte service zeg. Ik hou mijn eigen keuken nog wel even aan, een keuken waarin het eten niet aanbrandt doordat ik op mijn multimedia-inbouwapparaat zit te staren. Waar de kinderen geen brandwondenzalf hoeven te komen vragen omdat ze met de quooker hebben gespeeld en waar de lades gewoon op kamertemperatuur zijn, zoals het hoort! Stomme keukenboer!