31 mei 2011

'Werk-ervaring'

Vorige week gestart met anderhalf uur werken, in de hoop dat ik het aantal uren snel uit kan gaan breiden. Niet dus!
Mijn werk bestaat voor een groot gedeelte uit schrijven (tijdens de intakefase) en al na een kwartier begon mijn nek enorm te branden. Even later voelde ik de energie ook wegstromen. Doodmoe rondde ik na anderhalf uur het gesprek af
, ik kón gewoonweg niet meer.

Per mail overleg met de fyiotherapeut gehad, schrijven in deze houding mag ik niet meer doen, levert teveel pijn op waarvan ik dan lang moet herstellen (dat blijkt, want het is nu 5 dagen later en mijn nek brandt nog). Hoe ik dan wél mag schrijven?

Zittend met de bovenbenen duidelijk gespreid, stoel iets verder van het bureau, het gehele lichaam in een lijn naar voren geneigd, afsteunen met de ellebogen. Om zo naar voren geneigd te kunnen zitten, moet ik wat vooraan op de zitting zitten.

Ik zie mezelf zo niet gaan zitten tegenover een puber!
Dat wordt waarschijnlijk dus ook weer een hulpmiddel, een digitale recorder om het interview op te nemen, naast het spraaksysteem dat ik al heb.
Als ik weer hersteld ben van deze dip, ga ik eens uitproberen of ik mijn werk dan beter aankan, ik hoop het zo! En anders nóg maar meer aanpassingen, misschien heb ik wel een levend hulpmiddel nodig. Een mannelijk persoon die slim maar vooral ook aantrekkelijk is (hihi).

Ik krijg de dagen goed om met wat lichte huishoudelijke klussen, lezen, af en toe een film kijken en natuurlijk, mét spraaksysteem, de laatste veranderingen aan ons manuscript aanbrengen! Gelukkig kan ik dit samen doen met mijn vriendin en mede-auteur Sylvia. Volgende week willen we het begin van ons manuscript openbaar maken dus het moet helemaal perfect zijn!

22 mei 2011

De kaft is geweldig...de inhoud ook bijna!

Sylvia en ik hebben besloten dat we ons boek 'passie en piemelbloemen' op Ten Pages aan gaan bieden. Een geweldig concept, waarbij je het begin van je boek op hun website openbaar maakt. Hierover later meer.
Het leek ons goed om er meteen een mooie kaft bij te kunnen laten zien. Op de afdeling waar Sylvia werkt, werkt Tim ook, en hij heeft aangeboden voor ons boek een kaft te maken. En die is zó mooi geworden! Past zó perfect bij de titel en de inhoud van het boek, dat we hem het liefste morgen al op Ten Pages zouden zetten. Maar dat doen we niet, we zijn onze tekst nóg wat scherper en dus beter aan het maken (schrijven is schrappen) en als dat klaar is, dan kan 'ons kindje' eindelijk aan boekminnend Nederland getoond worden. We kunnen bijna niet wachten tot het af is!

Links Sylvia en rechts Ilse
-

19 mei 2011

opknappen en afknappen

De dagen glijden ongemerkt in de weken. Ik heb niet echt meer een (werk)dag- en weekendritme, hoe kan het ook na inmiddels 9 weken thuiszitten. Het herstel gaat met ups en downs, waarbij ik eerlijkheidshalve moet vermelden dat de 'ups' me veel beter aanstaan dan de 'downs'. Ik ben optimistisch van aard en denk in de regel wel dat het goed komt. Als ik me een paar dagen goed voel, zoals in de vorige week, denk ik dan ook al snel dat ik binnenkort weer alles kan. Nou ja, alles... Wimbledon zal er wel niet meer in zitten (maar aangezien ik niet kan tennissen was dat toch al niet realistisch). Maar als ik vervolgens, zoals de afgelopen dagen, weer méér klachten heb, kost het me ook veel moeite om me hier (soms letterlijk) bij neer te leggen. Ik heb gemerkt dat ik inmiddels best in staat ben langzaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam te herstellen, maar ik heb grote moeite met een terugval. Gelukkig voel ik me vandaag en gisteren ook al weer veel beter dan de dagen ervoor, dus het lijkt nu echt de goede kant op te gaan. Volgende week wil ik dan ook weer starten met werken, al is het heel bescheiden. Donderdag ga ik één gesprek voeren op mijn werk (WAUW). Maar als het bergopwaarts met me blijft gaan -oké, desnoods met af een toe een piepklein dalletje-, dan hoop ik het aantal uren snel uit te kunnen breiden. Want het lijkt me heerlijk om weer te kunnen denken: 'Heerlijk, weekend, ik heb het verdiend!'

06 mei 2011

Heerlijk uitgewaaid!

We zijn vandaag thuisgekomen na een paar dagen Blankenberge. Wat een geweldig leuke, echt Vlaamse, badplaats! Jos en ik zouden er zó een appartement kopen als het geld ervoor hadden (nog even zoeken dit weekend!) We hebben mazzel gehad met het weer, woensdag was het aangenaam en gisteren zelfs verrukkelijk. We hebben dan ook op heel wat terrasjes gezeten, onze eerste Sangria van het jaar weer gedronken, en verder vooral erg lekker gegeten en heel veel tijd aan elkaar besteed, ook weleens heerlijk om de aandacht aan elkaar te kunnen geven!



Fysiek is het nog steeds behelpen. In het meest gunstige geval heb ik alleen voortdurend een brandend gevoel in mijn nek, maar vaak komt daar in de loop van de dag ook stijfheid, pijn, en hoofdpijn vanuit de nek bij waardoor ik vooral enorm moe word. De enige remedie is dan gaan liggen of tenminste even met mijn hoofd tegen iets hoog steunen. In de praktijk is het vaak zo dat ik een uur of maximaal anderhalf uur wat kan doen. Niet al restaurantjes hebben hoge stoelen, zodat Jos en ik regelmatig maar even naar het hotel teruggingen om daar even te rusten. Op zich geen straf in de mooie, ruime kamer met uitzicht op zee recht voor ons. Of, zoals de Belgen zeggen, frontaal zeezicht!

Het was heerlijk!