Hijgend staat ze voor me. Alsof ze het hele eind gerend heeft. Zo is de kennismaking met A. altijd.
We zien elkaar tijden niet, maar als we elkaar treffen dan doet ze of ze me echt geen minuut langer had kunnen missen. Ze vult de ruimte onmiddellijk met haar aanwezigheid, en bij mijn weten is dat ook altijd al zo geweest. Waar zij binnenkomt, rest de omgeving niets dan zich aanpassen.
Ze is als een storm die met vernietigende kracht blaast en raast. Niet ontziend wat in de weg staat.
Pas wanneer ik naar bed ga, wordt zij meestal ook wat rustiger. Al heb ik het al regelmatig meegemaakt dat ze zelfs mijn slaap verstoort. Gewoon, omdat ze nog even bij me wil zijn.
Ik weet nooit wanneer ze komt en daar ben ik aan gewend geraakt in de loop der jaren. A. trekt haar eigen plan. Ik vind het eerlijk gezegd veel erger dat ik nooit weet wanneer ze gaat. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ze welkom bij me is. A is gewoon zo ongelooflijk dominant. Door haar krijg ik het gevoel dat er iemand bovenop me zit. En dat dan urenlang. Ze beneemt me de adem.
Maandag kan ik als eerste terecht bij mijn huisarts. Met een beetje geluk weet zij de remedie om A. weer te laten aftaaien. De A van die verdomde astma...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten