Vanmorgen liep ik, goedgemutst, over de stoep. Bijna tien graden, wat een verschil met de besneeuwde decembermaand van 2010. Ik keek naar het grijze wolkendek, speurde naar een glimp zonlicht.
Op dát moment gebeurde het. Ik voelde het al voordat ik het zag. Andere bodem onder een schoen, zacht. Een heel licht uitglijden. In slow-motion bewoog ik mijn gezicht naar mijn laars. Door langzaam te bewegen, probeerde ik de waarheid nog even te ontkennen. Maar toen mijn blik eenmaal beneden was, was er geen twijfel meer mogelijk. Een ondefineerbare kleur bruin (misschien is poepbruin de beste omschrijving) piepte aan beide zijkanten onder mijn rechterlaars uit. Ik vloekte een keer hardop waardoor een fietser geschrokken omkeek.
Na bijna vijftig jaar voetgangerschap ken ik het hele proces van: gatverdamme-niet-gezien-ik-stap-in-een-drol tot en met het de gedachte: zo-kan-ik-hem-wel-weer-aan-je-ruikt-er-bijna-niets-meer-aan (geloof me: je blijft het altijd wel een beetje ruiken!) uit mijn hoofd. En omdat ik ervan uitga dat iedere voetganger vroeg of laat wel eens met het fenomeen OHPOV (Ongewenste Honden Poep Op Voetpad) te maken krijgt, beschrijf ik in deze blog niet alleen hoe je AAN poep aan je schoen komt, maar hoe ook je er van AF komt.
Mijn ervaring met het fenomeen OHPOV voorkomt inmiddels dat ik als een dwaas met een doekje ga wrijven aan de zool. Niet doen mensen, is echt de slechtste aanpak! Door het wrijven verspreidt je enkel de geur en is de kans dat je de getroffen schoen ook nog onderkotst alleen maar groter. De beste aanpak is: het getroffen schoeisel buiten uittrekken. Dan een plastic bak pakken, bij voorkeur een bak die je niet tevens gebruikt voor de bereiding van voedsel. Bodempje heet water erin, schoen toevoegen. De zool moet in het water staan, niet de hele schoen!
Dan komt het op geduld aan. Laat het water zijn werk doen. Controleer tussendoor. Eén hand is nodig om je neus dicht te houden, met de andere til je het slachtoffer uit het water en kijk je of er nog 'wat' tussen de richels zit. Mocht dat zo zijn, wat bij mij altijd zo is (ik let blijkbaar nog steeds niet op hondenpoepbestendigheid bij het uitzoeken van schoenen), dan is grover geschut nodig. Opnieuw laten weken heeft geen enkele zin, een tandenborstel is in deze fase het beste gereedschap. Hierbij zijn ook weer enkele handige tips te geven. 1: gebruik niet je eigen tandenborstel 2:gebruik bij voorkeur een tandenborstel die ook door niemand uit je gezin gebruikt wordt 3: gooi de borstel na het borstelen van de zool weg om vergissingen te voorkomen (dat je de borstel aanbiedt aan een onverwachte logee ...). Trek wegwerphandschoenen aan en beweeg de borstel over de zool. Zitten je kleren daarna onder, dan heb je de borstel TE nat gemaakt. Maar gebruik je de borstel goed, dan sta je versteld van het resultaat.
Schoongeborsteld kunnen de zolen nu nog eenmaal in een badje water gezet worden, ditmaal met een geurtje. Badedas is heerlijk overheersend. Mensen gaan je vervolgens complimenteren met die heerlijk frisse geur en alleen jijzelf zult weten welk hondenwerkje hieraan vooraf ging...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten