Beterder maar nog niet beter...

Vier weken thuis nu en sinds enkele dagen kan ik gelukkig zeggen dat ik echt aan het herstellen ben. Sinds maandag heb ik fysiotherapie volgens de Mc Kenzie methode. De fysiotherapeut zet wervels goed, doodeng, maar tot nu toe heeft hij nog niets gebroken (geloof ik). Aangezien mijn nek nog steeds erg 'vastzit' is het nu belangrijk om hem (of haar?) soepel en flexibel te krijgen. Ik doe hiervoor thuis oefeningen die er idioot uitzien, maar die wel resultaat lijken te gaan geven.

Daarnaast is het nog steeds rustig aan doen. Veel zitten, af en toe een klein slaapje tussendoor omdat ik mijn ogen niet meer open kan houden, korte wandelingen met de hond, eventjes achter de PC. Alles met mate. Dus loop ik nog steeds hopeloos achter met de mails. Af en toe komt er bezoek, maar ook hierin ben ik nog beperkt vanwege het gebrek aan energie.

Ik ben inmiddels al aardig getraind in 'geduldig zijn' en dit komt meteen van pas nu 'men' bij de schrijfwedstrijd heeft besloten dat er niet op 15 april een shortlist komt, maar pas na Pasen een...longlist.

Maandag ga ik naar een pijnpoli en hoor ik of men hier nog op een andere manier (dan met de medicijnen die ik nu moet slikken) wat aan de pijn en het brandend gevoel in mijn nek kan doen. Langzamerhand komt 'gaan werken' ook weer een beetje in beeld, al zeggen alle geleerden dat mijn accu eerst 100% opgeladen moet zijn.

Ze hebben gelijk en mijn dagen vliegen nu ook nog om met therapie, uitrusten en hele kleine karweitjes in huis doen, hoe zou ik hierbij nog kunnen werken? Maar dat komt ongetwijfeld wel weer, ik heb inmiddels de volle overtuiging dat ik door deze periode van ziek zijn alleen maar beter word!  

grenzen verleggen uhm..verlagen

Twee en een halve week in de ziektewet en ontegenzeggenlijk nog steeds ziek. Pijn in de nek hanteerbaar door medicijnen (hopelijk kunnen ze weg na een bezoek aan de pijnpoli). Vermoeidheid onveranderd groot MAAR ...er komen ook nieuwe inzichten, inzichten die me vertrouwen in de toekomst geven. Ja, ik zal mijn leven wat moeten aanpassen aan mijn nekklachten. Een huishoudelijke hulp voor het zware werk gaan zoeken. De tuin écht onderhoudsarm maken. Met mijn leidinggevende gaan bespreken wat er op het werk dadelijk mogelijk is voor me qua taken en arbeidsomstandigheden.

Ik loop voor het eerst zwaar achter met het beantwoorden van mails en vind het niets eens erg. Ik geniet van de vele lieve mails, telefoontjes die ik krijg en realiseer me dagelijks dat veel mensen het veel en veel zwaarder hebben dan ik. Ik vraag hulp bij wat ik niet kan en vrienden en collega's vinden het fijn wat voor me te doen. Wat kun je toch veel leren in het leven, zelfs als je ziek bent. Of juist als je ziek bent?