29 oktober 2011

Herfstvakantie?

Het is maar wat je vakantie noemt... Ik ben achtereenvolgens bezig geweest met de gevolgen van een verkrachting, vakantie uitzoeken en boeken in Spanje, overspel met een minderjarig meisje, DNA onderzoek bij een vermeende vader en een meisje, begeleiden van een oude man in zijn laatste levensdagen, verzoening met een moeder, samenwerken met een detective en last but not least met de nasleep van een laffe moord.
Voor de lezer die zich nu oprecht zorgen over mij begint te maken: niet doen, ik heb enkel de roman waar ik vorig jaar aan begonnen was, nog eens grondig doorgespit en gedeeltes herschreven.

Ik heb in een flow zitten werken, want sinds begin van deze week zag ik ineens heel helder voor ogen hoe ik het verhaal sterker neer kon zetten. Inmiddels ben ik er een heel eind mee en Sylvia is opnieuw zo lief de vele puntjes op de i's te zetten.

Gelukkig zorgde mijn gezin en vrienden er wel voor dat ik ook nog wat andere dingen gedaan heb dan schrijven. Mijn oudste zoon heeft mij en zijn jongere broer meegetrokken in een verslaving aan het spelletje Wordfeud (BEDANKT... dubbele letterwaarde).
Met een vriendin heb ik heerlijk gewandeld, met mijn man veel afleveringen van onze lievelingscrimi, Wallander, gekeken. En dan is er nog de e-reader, waar ik inmiddels heel wat mooie, spannende boeken op heb staan.

Nee, mij hoor je niet mopperen over de herfstvakantie, hooguit dat-ie wat kort leek deze keer :-)

25 oktober 2011

Een juweel

W. is 22. Ik weet nog niets van hem, want hij heeft zich‘uit het niets’ bij ons servicecentrum aangemeld. Voor een loopbaangesprek over zijn toekomst. Als hij binnenkomt zie ik vooral heel grote, bruinzwarte ogen. Verdrietige ogen. Ik vraag wat ik voor hem kan doen en hij probeert zijn doelen te formuleren Dat gaat echter niet zonder ook over het verleden te praten. W. vertelt. Veertien was hij, en hij woonde met moeder en vijf broers en zussen in Afghanistan. Zag er toen al geen toekomst voor zichzelf en vertelde zijn moeder dat hij zou vluchten. Zijn moeder geloofde hem niet, maar hij vertrok daadwerkelijk. Veertien jaar en moederziel alleen. Vertoefde in smokkelaarsbendes, leefde op straat, liftte, kreeg hulp en werd uitgebuit in omringende landen.Op zijn zestiende belandde hij eindelijk in Nederland. Hier kreeg hij wat rust, opvang in een asielzoekerscentrum, daarna een internationale school. Wat was hij blij met zijn diploma en hij ging door, hij wilde toch een goede toekomst? W. werd helpende, ging door met verzorgende-IG. En toen knapte er iets, miste hij zijn moeder, zijn broers, zijn roots.Een gigantische leegte overviel hem. Hij verliet de opleiding en ging werken, veel werken, zodat hij geld had om naar Afghanistan te reizen. Een doel om aan te werken, een droom zou verwezenlijkt worden. Maar de toestand in Afghanistan verergerde. Nieuws over zijn vaderland, maar altijd slecht nieuws. Hij denkt niet dat hij zijn familie nog zal kunnen vinden. Bijna waren er mobiele telefoons bij hun geweest, maar de Taliban stond het niet toe. Hij weet niet waar ze nu zijn en of ze allemaal nog leven. De plannen voor een weerzien moesten in de vrieskast, en W. die altijd sterk was, stortte bijna even in.

Nu is hij bij mij om over een nieuwe opleiding te praten. Het verleden moet verleden blijven.

W. denkt enthousiast na over websites bouwen, of anders iets in de wegenbouw, gefascineerd als hij is door machines.

Hij is meer dan de helft jonger dan ik, en zoveel dapperder. Ik bewonder zijn vechtlust en hoop zo dat hij inderdaad een bouwer kan worden. Deze jongen heeft al genoeg afbraak gezien.

02 oktober 2011

Contracten met vertraging!

SYLILSE-BLOG 30 september


klik hier voor een FOTO verslag van de dag dat Sylvia en ik onze contracten gingen tekenen:

Wil je er nog meer over lezen?

Lees dan ons TEKST verslag over deze dag...
Twee en een half uur sporen en dan ben je vanuit Blerick in Den Haag. Na een half uur zei Ilse: ‘Fijn dat deze trein rechtstreeks naar Den Haag gaat hè, dan is de kans op vertraging meteen een stuk minder.’ Dat was de goden verzoeken, bleek. De trein vertraagde en kwam geheel tot stilstand. Pling doing doing… ‘Dames en heren, zoals u al heeft gemerkt, staan we stil (haha… een conducteur met humor). De vorige trein heeft een aanrijding gehad en we kunnen hierdoor niet verder rijden. We houden u op de hoogte.’

Bij Ilse schoten de stresshormonen onmiddellijk omhoog, Sylvia bleef uiterst kalm, maar zij kent dan ook de NS bij calamiteiten nog niet. Na ruim drie kwartier ‘genieten’ van het levenloze landschap, reden we stapvoets terug naar het laatste station Helmond. Hier wachtte een immense mensenmassa tevergeefs op bussen. Maar door een ietwat brutale actie van ons samen, zaten wij even later, nadat wij opgelucht de om-taxi’s-vechtende-passagiers uitgezwaaid hadden, bij een uiterst vriendelijke moeder en dochter op de achterbank van een Fiat Panda (!). Zij brachten ons naar het station in Eindhoven.

Anderhalf uur later dan gepland zaten we met Eva (TenPages.com) en Eline (uitgeverij Mooi Media) op een terrasje in Den Haag. Er volgde een gezellige lunch en daarna was het dan echt zover, het tekenen van de contracten. Een heel karwei, aangezien er veel geparafeerd en getekend moest worden. Met alle foto’s die gemaakt werden, voelden we ons al een ietsiepietsie BN’er.

De uitgever gaat het manuscript minutieus (laten) corrigeren en er wordt een concept lay-out voor de cover ontworpen. Eind oktober zullen we elkaar weer treffen. Dan bespreken we de eventueel nog door te voeren correcties en zullen we ook brainstormen over de PR-activiteiten.

Na een hartelijk afscheid van Eline en Eva gingen we nog even de stad in, deze speciale gebeurtenis moest natuurlijk gevierd worden met een aankoop. We blijven vrouwen hè?! We kozen allebei voor dezelfde mooie armband met een zeer symbolisch klavertje-vier-bedeltje. (’s Avonds zagen we dat onze uitgeefster op de Klaverstraat woont. Toeval?) Identieke armbanden die we geheel naar eigen smaak kunnen aanvullen met bedeltjes.

Onder het genot van een portje en heerlijke gerechten bij een uiterst sfeervolle Italiaan, sloten we deze enerverende dag af. Om een uur of acht reisden we terug naar het zuiden, een reis die ineens toch wel in twee en een half uur bleek te kunnen.

Wat een fantastische dag. Twee contracten rijker, en vooral het volste vertrouwen dat zowel TenPages.com als uitgeverij Mooi Media samen met ons heel hard eraan werken om ons boek zo goed mogelijk te gaan verkopen!