Uit de oude doos

Ik nader de vijftig, en ben dus van de generatie die is opgegroeid met het poesiealbum. Ik kreeg op mijn tiende verjaardag zo’n knalgroen, vierkant boekje. Voorin schreef ik: Dit album is me lief, wie hem steelt is een dief, die moet zitten op een latje met zeven spijkers in zijn gatje. Tot hij roept: Genade Heer, want mijn gatje doet zo’n zeer! En daaronder: Een ieder die dit album krijgt, zorgt dat het netjes blijft. Met een vet uitroepteken op het eind, zodat men kon zien dat ik het serieus bedoelde. Daar hielden de meesten zich keurig aan. Kinderen met een erbarmelijk handschrift, kozen er zelfs vaak voor om hun moeder te laten schrijven.

Een poesiealbum zorgde altijd voor heel wat opwinding. Als eigenaresse moest je gaan bepalen wie de eer kreeg erin te mogen schrijven. Vaak eerst je ouders, en dan natuurlijk wel allebei apart. En vervolgens nam je het in een plastic tasje mee naar school. Vriendinnen vroegen wat in het tasje zat, en als je samenzweerderig zei dat het een nieuw poesiealbum was, keken ze je vol verlangen aan. Nu zou duidelijk worden wie je BESTE vriendin was, die kreeg het immers als eerste mee! Met een plechtig gebaar overhandigde je het boekje aan de gelukkige en dan begon het spannende wachten. Had je heel veel geluk dan werd het albumpje dezelfde dag nog bij je thuis gebracht, maar meestal kreeg je het weer terug op school. Omdat je niet tot thuis kon wachten, zocht je een leeg hoekje van het schoolplein. Daar bladerde je onmiddellijk naar de laatst beschreven bladzijde. Om je ‘poesie’ daarna weer meteen aan een volgende mee te geven.

Je had bladzijdes die onmiddellijk opvielen door een prachtige zelfgemaakte tekening. Dan was de tekst eigenlijk al niet zo belangrijk meer. Bij de meeste versjes waren echter glittervolle poesieplaatjes geplakt, waar je zo lekker over kon wrijven. Die glitters bleven nog uren aan je vingers zitten. De versjes blonken niet uit in originaliteit, maar daar ging het ook niet om. Integendeel, zou ik bijna zeggen. De meeste hadden een boodschap. Grofweg kwam het erop neer dat men je gunde dat je gelukkig werd óf dat jij anderen gelukkig maakte. Maar ook grappige exemplaren deden het goed. Zelfgemaakte schrijfsels vielen vaak minder in de smaak dan de bekende versjes. Een geliefd versje, dat ook in de albums van mijn vriendinnen stond, was:

Een zachte blik

Een blij gelaat
Een vriendelijk woord
Een goede raad
Al lijkt het weinig
Wat je schenkt
Je geeft soms veel meer dan je denkt

Het poesiealbum verdween in de loop van de jaren naar de achtergrond. Bij mijn eigen kinderen werd het vervangen door het vriendenboekje. Hierbij was het niet zo belangrijk of degene die erin schreef een vriend was, doel was vooral om het boekje zo snel mogelijk vol te krijgen.
Eigenlijk is het vriendenboekje een soort voorloper van Facebook, waar het begrip ‘vriend’ ook veelal met een korreltjes zout genomen moet worden.
Niets mis met de nieuwe tijd hoor, ook ik gebruik Facebook, maar soms pak ik mijn poesiealbum nog eens en herlees ik alle lieve wensen van vriendinnen van toen...