Tijdbom

tijd is tijdloos de laatste dagen

of zijn het weken

Op drijfzanddagen als deze

lopen de wijzers zinloos

hun rondjes alsof ze

net zo verdwaasd zijn als ik

of heet dat verdwaald?


kijk niet om maar

vooral niet vooruit

zorg dat je

blijft tikken

want wie tikt

die leeft

Waar het duistert

Alles om me heen slaapademt diepe rust

De wekker straalt haar rode gloed

Dromerige geluiden van de stad

Een ambulance, geruststellend ver

Het is nu nul uur vier

De grote dode cijfers

staren tijdloos vooruit

Gedachten flitsen

als vuurvliegjes

in cirkels

achter mijn oogkassen

Mijn hoofd trilt van verzet op het

kussen van naalden en glaswol

De nacht beneemt me hoop

De rode getallen

kruipen traag nieuwsgierig

naar de dageraad

Het is nu nul uur negen

Pijn...

De laatste weken schrijf ik niets. Mijn nek protesteert tegen het achter de laptop zitten, nee, mijn nek protesteert inmiddels tegen alles. Het kwam niet uit, pijn. Ik wilde nog veel te veel, ik moest nog veel. Deadline zus en leuke activiteit zo. Maar nu ben ik volledig uitgeschakeld, 100% ziek. Breng de dag grotendeels liggend door. De variatie zit hem in de ligplaats: luie stoel die achteroverstandje heeft, bed. Kussens zijn mijn beste vrienden geworden de laatste weken, net als warmte-attributen die ik tegen de nek aan kan leggen. Mijn fysiotherapeut probeert, heel voorzichtig, wat ruimte tussen de wervels te trekken. Ik kijk films op een dvd-spelertje en ontdek dat ik films toch wel leuk vind. Ik lees wat in tijdschriften. Krijg telefoontjes en mailtjes van lieve mensen. Ga uitgebreid in bad. Zoek vanaf dit dieptepunt naar een nieuw evenwicht. Want de klachten die ik heb, zullen zeker verminderen, maar mijn nek blijft zeker een lichaamsdeel dat aandacht nodig heeft. En verdient.