Verslavende lijstjes

Vierduizendzeshonderzesenveertig (!) boeken zijn er in 2012 al verschenen bij Bol.com. Zo'n 4000 hiervan zijn romans, in alle genres.

Ik word een beetje depressief van dat hoge cijfer. Als lezer kon het aanbod me niet groot genoeg zijn, nu ik schrijver ben en ons boek zich dus ergens tussen het aanbod bevindt, ligt dat toch wat anders.
Wat wordt er veel uitgegeven in Nederland! En wat zitten er mooie en goede boeken tussen, de meeste zijn ook nog eens van bekende schrijvers!
Hoe kun je ervoor zorgen dat de lezer, die door de economische crisis al minder te besteden heeft, precies jouw boek er uitpikt om te kopen?

Goede PR blijkt enorm belangrijk. De tijd dat schrijvers alleen maar schreven, lijkt voltooid verleden tijd. Als auteur moet je bereid en in staat zijn om boeiend over je boek te vertellen en een flinke schare aanhangers te verzamelen, die op hun beurt ook weer bereid zijn je boek te promoten. Iets wat ons gelukkig heel goed lukt.

In Limburg lukte het om met Passie en Piemelbloemen door de media opgepakt te worden. De triggerende titel hielp ongetwijfeld. Een paginagroot artikel in dé krant van Limburg, tv-optredens bij grote regionale zenders, lezingen bij boekhandels...we mogen niet klagen. Toch startte de verkoop maar mondjesmaat. 'Geduld hebben', zei onze uitgeefster, 'jullie boek doet het helemaal niet slecht.' Ze bleek gelijk te krijgen.

Inmiddels is het boek bijna drie maanden te koop en zien we dat de verkoop goed begint te stijgen. Met het aantal van vierduizend in mijn achterhoofd, ben ik er trots op dat we al op best goede plekken staan in de lijstjes 'bestverkocht'. Vooral het lijstje van (ook weer) Bol.com, verandert voortdurend en lijkt dus zeer actueel.
We staan nu op nummer 36 in de categorie 'literatuur van 2012, hardcover', een categorie waar 390 boeken toe gerekend worden.
Dat houdt dus in dat we bij de beste 10% verkopende boeken horen van dit jaar en dat is superfijn om te weten!
Bij ECI staan we op nummer 10 in de categorie 'Romans, hardcover' (van de 191) en zo duiken er nog allerlei andere lijstjes op.

Lijstjes die maar één nadeel hebben, ze zijn zo verslavend om naar te kijken, zeker zolang ons boek blijft stijgen! Meerdere keren per dag ververs ik de pagina's om te zien of we alweer wat zijn opgeschoven.

Er blijven 'verlang'lijstjes over, lijstjes waar ik ook op wil. De bestsellertop-60 van het CPNB (Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek) bijvoorbeeld, het wekelijkse overzicht van de beste 60 verkochte boeken van die week. Met grootheden als Saskia Noort, David Baldacci, Nicci French, Karin Slaughter...wat een eer zou het zijn om daarop terecht te komen!

Zucht,  zover is het nog lang niet en zover komt het misschien ook wel helemaal niet.
Gelukkig is er afleiding genoeg...ik moet nog dringend een boodschappenlijstje maken...

We missen je nu al!

Ik huil altijd als mijn zus Marion, die in de VS woont, aankomt op Schiphol en ik huil altijd als ik weer afscheid van haar moet nemen op bijna dezelfde plek, slechts één verdieping hoger. Deze keer zaten er tien dagen tussen. Bij haar aankomst is het uiteraard puur een uiting van blijdschap. Ik kan niet ophouden haar aan te raken, haar naar me toe te trekken. Al hebben we meestal minstens één keer per week lang contact via Skype, het is zo anders als ze er echt is! Na het knuffelen rijden we naar huis en het is een autorit die, ondanks dat hij ons een uur of twee kost, voorbij vliegt. We praten over wat ze de eerste avond wil eten (frikandel speciaal of toch liever die loempia?). En dan doen we 'zussendingen', die ik niet uit hoef te leggen aan vrouwen die een zus hebben waar ze ook nog eens heel goed mee op kunnen schieten. En die ik niet uit wil leggen omdat ze lekker privé zijn. |
De dagen samen gaan veel te snel voorbij en gisterenavond, tijdens een enorm gezellig etentje bij een hapas-eettentje, kwam ineens het besef ten volle dat ze vandaag weer terug moest gaan.
'Een snel afscheid', sprak ik flink. 'Precies', zei Marion net zo gedecideerd, 'anders wordt het toch alleen maar lastiger'. we missen je!

We stonden om half zes op, waren keurig op tijd op Schiphol en hadden zelfs nog tijd over voor een soort laatste Avondmaal, in dit geval beter een laatste ontbijtmaal geheten. Meer dan koffie kregen we alledrie niet weg . We reden de koffers naar het check-in punt en omhelsden elkaar met enorm veel liefde. Tranen, nu vooral omdat je alledrie niet weet wanneer je elkaar weer ziet. 'Dan gaan we nu hé', zei ik, en... ik bleef staan. Jos ook. Marion zwaaide dapper en toog de rij in, ons achterlatend (inherent aan vertrekken). 
We keken en keken, alsof we, door te kijken naar haar, de herinnering nog dieper konden verankeren. Toen kwam ze terug. 'YES', dachten we even, heel even maar. Heel raar, als je iemand weer terug ziet komen, maar ze bleek in de verkeerde rij terecht te zijn gekomen. Ze kon daarna onmiddellijk inchecken en was in een vloek en een zucht haar koffers kwijt en door de douane. Een opgestoken hand was het laatste wat we zagen. Jos sloeg lief een arm om me heen en we praatten elkaar moed in onderweg naar huis.

Thuisgekomen lag er een heel hartverwarmende brief van haar en zij leest ongetwijfeld vandaag onze jij-is-lief- afscheidskaartjes.

En morgen...skypen we weer met de wetenschap dat we gelukkig heel erg dicht bij elkaar zijn, al is het niet fysiek.