Van het ka(s)tje naar de muur

Sinds  kort woont er een poes in onze tuin. Hoe ik zo zeker weet dat het een poes is en geen kater? Nou, er hobbelen drie kittens rond haar. Ze voedt ze uitgebreid op ons grasveld. Heel schattig.  Helaas denkt onze hond er anders over en blaft en gromt ze alles bij elkaar als ze de moeder of een van haar jongen ziet lopen. 

Inmiddels heb ik ook de dierenambulance al gebeld. 'Ja, ze kunnen de katten zeker komen halen, maar dan moet ik ze wel eerst zelf vangen. Hebt u een vangkooi?' Ehh, nee, ik geloof niet dat ik ooit een reden heb gehad om zo'n ding aan te schaffen. Nee dus. "Dan kunt u er een lenen bij een dierenarts, tegen betaling van borg. En dan belt u terug als u de katten gevangen heeft." 

Ik weet vrij zeker dat het geen vermiste buurtkat is. Dankzij onze Ring-voordeelcamera, heb ik katten uit onze wijk vrij scherp in beeld. Op Facebook vind ik een groep 'vermiste huisdieren" in mijn gemeente en aangezien moeder poes zich mooi op de foto heeft laten zetten, kan ik mét beeld een oproep doen om de eventuele eigenaar op te sporen.  

In no-time heb ik 75 reacties. Mensen denken te weten dat het de zoekgeraakte Lotje, Tijgertje of wie dan ook is, maar ze hebben het allemaal fout. Anderen reageren vooral met hoe zielig ze het vinden. Of dat je je kat ook niet buiten moet laten, waar dan ook weer anderen (negatief) op reageren. Het lijkt verdorie Twitter (o nee, X) wel onder mijn bericht. Dit gaat me niet helpen.  

Ik bel mijn eigen dierenarts. Die heeft geen kooi voor me, maar hij verwijst me door naar een stichting die enkel katten opvangt. Ik bel de enige ándere dierenarts in mijn woonplaats. Die heeft geen kooi en ook geen advies voor me. Ik bel de stichting die mijn dierenarts aanraadde. Die zit al helemaal vol. "Waar woont u? O, dan moet u de dierenbescherming Noord- Limburg bellen." 
Ik vind ondanks goed zoeken, geen telefoonnummer van de dierenbescherming Noord-Limburg. Op heel veel plekken zitten ze wél, maar niet in Venlo of andere plaatsen in de buurt.  Ik bel dan toch  maar naar een andere locatie dertig kilometer verderop... en wordt snel doorverbonden naar de dierenambulance Venlo. Terug bij af. Grrr...Ik ga er zelf van grommen.  
 
Enigszins radeloos wend ik me maar weer tot mijn spiksplinternieuwe facebookvrienden en zij adviseren me te mailen met een stichting katten vangt, meeneemt en herplaatst. Precies wat ik wil! Ik leg de situatie weer uit, nu schriftelijk en krijg heel snel een reactie. Ze zitten vol, maar ik mag naar een soortgelijke stichting mailen, in Nijmegen. Dat is bijna een uur rijden vanaf ons huis, dus het vertrouwen dat zij mij kunnen helpen, is niet groot. Maar toch, al snel na mijn mailtje krijg ik van "Elke kat telt" een berichtje dat ze al over een paar dagen komen om de poes met jongen te vangen!

Vanmiddag is het zo ver. Ik wijs de twee vrijwilligers met vangkooien waar de katten gewoonlijk zitten. Gelukkig zijn ze niet net even de hort op. De eerste vangkooi wordt van binnen heel aantrekkelijk gemaakt (1 zakje kattenvoer is daarvoor al genoeg). De medewerkers observeren op grote afstand hoe het nu verder gaat en al snel horen we de val dichtslaan.

Eén kitten heeft zich al snel laten verleiden. Ze wordt overgezet in een andere kooi en de val wordt weer geprepareerd. Ook kitten twee hapt snel toe. Moeder is duidelijk al wat wijzer en dus meer wantrouwend. Het duurt bijna anderhalf uur voordat ook zij de kooi inloopt. Er moet nog één kitten zijn, maar die heeft zich de hele middag niet laten zien. Voor de zekerheid zet ik zelf nog een paar dagen de val klaar voor dit poesje, maar ze meldt zich niet. Ik hoop maar dat ze in een gezin is opgenomen, en niet...

Heel fijn om te weten dat voor de geredde katjes een gezin gezocht wordt én dat de geredde moeder gesteriliseerd wordt, zodat er volgend jaar niet weer een stichting voor op pad hoeft voor een zwerfmoeder met kittens!