Wat een heerlijk dubbelleven

De donderdag begint als iedere donderdag. Snel even een was uit de droger opvouwen, vaatwasser leegruimen, tas inpakken. Werken tot een uur of één, in dit geval een training volgen met ons kleine team. Het onderwerp, resultaatverantwoordelijk werken, boeit, de meerderheid heeft er vertrouwen in dat het gaat lukken om een aantal dingen anders te gaan doen, dus sluiten we af met een goed gevoel. Er staat een heerlijke lunch klaar in de Venlose hotelschool. Met een voldaan gevoel stap ik in de auto en ga ik op weg naar Hengelo voor een afspraak met mijn uitgeverij, uitgeverij Mooi Media. Vandaag gaan we de plannen rondom de lancering van 'Matroesjka' bespreken, ik ben erg benieuwd hoe mijn ideeën ontvangen worden, wat de uitgeverij ervan zal vinden en wat er nog aan plannen bij komt. Een kwartier voor de afgesproken tijd, kan ik nog lekker even in de lounge plaatsnemen en blader ik wat door een tijdschrift.

Mijn gesprekspartners, Eline en Resi, komen niet veel later binnen en de uren vliegen voorbij. De sfeer is ontspannen, zoals dat hoortbij brainstormen. Een ieder heeft wel wat leuks als idee, de komende weken zullen we zien welke plannen goed uit te broeden zijn en welke niet. We bestellen een warme maaltijd en sluiten het overleg, ook alweer met een goed gevoel af. Wat een heerlijke dag tot nu toe. Daarna is het tijd voor het derde deel van deze dag: in Hengelo vindt bij de prachtige, moderne bibliotheek een literaire prijsuitreiking. Er wordt één winnaar gekozen in de categorie 'beste fictieve Overijsselse boek van 2012', en één in de categorie non-fictie. Omdat een collega auteur (zelfde uitgeverij als ik) op de shortlist voor fictie staat, is het extra spannend. Gaat zij eerste worden met haar boek 'Spaghetti met hutspot?' Op amusante en zeer adremme wijze, interviewt de presentator kort alle genomineerden van de shortlist. De boeken worden in het publiek uitgedeeld, zodat ze ingezien kunnen worden.
Özcan Akyol maakt een goede kans op de eerste prijs fictie, de man is al een legende vanaf het verschijnen van zijn debuutroman 'Eus'. Hij heeft al in menig televisieprogramma laten zien dat hij een zeer kleurrijke persoon is.

winnaar Özcan Akyol

Als na een half uur interviews bekend wordt gemaakt wie er gewonnen heeft in de categorie fictie, schakel ik snel de camera van mijn telefoon in...men heeft het over een roman waarin de grenzen van ons land ruim overschreven worden, dus het zou Spaghetti met hutspot kunnen zijn... Spannend! Maar nee, niet Sandra Di Bortolo gaat er met de eerste prijs vandoor, maar Özcan. Hij heeft maar kort tijd voor een (overigens zeer amusant) dankwoord, want hij moet, vast geheel toevallig, die avond ook nog aanschuiven bij Pauw en Witteman.

Rond kwart voor tien zet mijn uitgever me weer af bij het hotel waar we 's middags begonnen zijn, en dan kan de lange terugreis beginnen. Ik realiseer me hoe bevoorrecht ik ben dat ik twee werelden heb waarin ik me zo thuis voel. Het loopbaanwerk past enorm goed bij me, maar wat voel ik me ook als een vis in het water in de boekenwereld.
Rond kwart voor twaalf ben ik thuis en zie ik alweer uit naar mijn normale werk op vrijdag en het in het weekend starten met de uitwerking van de marketingplannen.

Er is maar één ding dat ik gemist heb op deze donderdag, en dat is iets meer tijd om thuis nog even naast mijn man op de bank te zitten voordat ik doodmoe mijn bed in tol. Want hoe leuk het ook allemaal was, een lange dag was het óók!

Jetzt geht's los!

Mijn uitgeverij (Mooi Media) en ik gaan van start met het reclame maken voor Matroesjka. Aanstaande donderdag krijg ik te horen welk budget er beschikbaar is, wát we gaan doen en wie welke taken op zich neemt. Voor wie nooit een roman heeft uitgebracht: ik kan je verzekeren dat het een heel karwei is. Vooral als nog-niet-zo-bekende-auteur kun je er niet van uitgaan dat je boek (vanzelf) verkoopt. Bij mijn eerste roman zag ik dat misschien iets te rooskleurig in. 'Bij een boekhandel liggen' leek zo'n beetje het hoogste doel, want dan zagen mensen je boek, en verkocht het wel. Inmiddels weet ik beter. Alleen al vorig jaar verschenen er ongeveer 5000 romans die via de boekhandels te koop werden aangeboden. VIJFDUIZEND! De lezer die nog geld overheeft voor een roman, heeft dus aardig de keuze. Aangezien ik zelf ook een enthousiaste lezer ben, en regelmatig boeken koop, weet ik dat de keuze dan vaak valt op de gevestigde namen. En dat debutanten in de regel maar matig verkopen.

Gelukkig heb ik door de lancering van Passie en Piemelbloemen al enige ervaring met het benaderen van de markt. Ik heb gemerkt wat verkoop oplevert en wat niet of nauwelijks. Boeken signeren en over je boek vertellen is ongetwijfeld aantrekkelijk als je al enige bekendheid hebt, maar niet wanneer je nog geen naam gemaakt hebt. Er komen weinig mensen op af en het is moeilijk om ze te boeien. Een artikel in de (plaatselijke en regionale) kranten en televisie, werkt al veel beter. Nog beter werkt het, als mensen je naam en boek op verschillende plekken tegenkomen en als er op die manier een natuurlijke nieuwsgierigheid ontstaat. Dit is ook de reden dat auteurs zeer graag met een pakkend interview in tijdschriften verschijnen, helaas is het aanbod voor de media zó overweldigend dat je ook hier als relatief onbekende geen schijn van kans maakt.

Het bereiken van een groter koperspubliek hangt uiteraard ook af van de mening van degenen die het boek al gelezen hebben. Zijn zij enthousiast, dan zijn ze goede ambassadeurs voor de verkoop. Praten ze negatief over je boek, dan hoeft dat ook nog niet erg te zijn. Het ergste is het als er in het geheel niet over je boek gepraat wordt, als de inhoud blijkbaar niet eens interessant genoeg is om er wat over te zeggen. Ik hoop dat Matroesjka dat lot bespaard blijft, maar het valt totaal niet te voorspellen. Alle betrokkenen hebben hun best gedaan (en zijn hun best aan het doen) om er een mooie roman van te maken en we gaan voldoende goede initiatieven nemen om er de aandacht op te vestigen. Onlangs las ik dat mensen minstens zeven keer iets over je moeten horen, voordat ze je in de regel onthouden. Schrik dus niet als je me weer overal voorbij ziet komen, ik ga er mijn best voor doen om 'vóór begin juni (de maand dat Matroesjka overal verschijnbaar zal zijn) hot topic te worden! Nou ja, niet zozeer ikzelf, alswel de roman.

Wat is het heerlijk dat ik naast het schrijven ook nog een 'gewone' baan heb, zodat ik niet te veel tijd heb om me te piekeren over de boekverkoop én zodat er een vast inkomen is. Esther Kraaijenbrink (www.bestelmijnboek.nl) verwoordt het prachtig in de titel van haar boek voor aankomende auteurs: 'Zeg je baan nog niet op!'

Klaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaar!

Ben je nou alwéér aan je boek bezig?!
'Ja', luidde het antwoord vaak. Ik behoor nu eenmaal niet tot het elite groepje schrijvers dat een boek in één keer foutloos schrijft.
Maar nu is het zover: mijn roman is af en kan naar de vormgever. Inmiddels heb ik de kleine 80.000 woorden al minstens twintig keer gelezen en al lezende het een en ander geschrapt. Ook mijn uitgever heeft aangegeven waar volgens haar in de tekst nog correcties nodig waren en met veel plezier heb ik deze tips gevolgd; ze maakten het boek enkel beter. Vervolgens is de roman naar een tekstbureau gegaan, waar de zinnen echt woord voor woord, spatie voor spatie, letter voor letter en volgens mij zelfs punt voor punt, ontleed zijn.
Het resultaat van deze omvangrijke redigeerklus kreeg ik begin deze week terug. Gelukkig hoefde ik bij de meeste wijzigingen alleen maar op 'wijziging accepteren' te klikken. Ik geef eerlijk toe dat ikzelf niet geschikt zou zijn om boeken te redigeren, ik kijk echt niet op een spatie meer of minder.

Maar nu is Matroesjka tekstueel af, waar nodig zijn gedeeltes tekst gewijzigd en het manuscript gaat nu naar een vormgever die ongetwijfeld voor een mooie lay-out gaat zorgen. Ik kan er nu niets meer aan doen en dat geeft een enorm dubbel gevoel. Enerzijds is het lekker, het voelt echt als een flink karwei af hebben, maar anderzijds vind ik het doodeng. Wat als er toch nog fouten of foutjes inzitten? Als ik per ongeluk iets heb gewijzigd dat wél goed was en iets anders heb laten staan? Dan zie ik het pas als ik mijn boek in gedrukte vorm in handen heb. Of erger nog: het staat in een recensie. Dan kom ik bij bol.com zo'n beoordeling tegen: 'Ilse Annegarn heeft een roman geschreven die qua inhoud direct weet te boeien. Helaas staat hij echter zo vol fouten, dat de gemiddelde lezer na een half hoofdstuk al afhaakt. Wij raden haar aan om  het schrijven van boeken even te staken en eerst een cursus foutloos Nederlands te volgen.' Daar moet je toch niet aan denken?

Tijd om er al te zenuwachtig van te worden, heb ik echter niet. Het boek ligt bij de vormgever, voor de uitgeverij en mij begint nu de 'uitdaging' om potentiële lezers op te sporen, zodat het boek straks ook daadwerkelijk een publiek weet te bereiken.
Daarnaast ben ik in alle rust de boekpresentatie al aan het voorbereiden. Heerlijk om mijn energie dáár weer in kwijt te kunnen!  En mocht ik me de komende maanden onverwacht toch gaan vervelen, dan ligt er gelukkig nog een hele stapel romans van collega's op me te wachten.