In 2007 publiceerde ik bij Free Musketeers (een POD-drukkerij) een bundel , 'Het achterste van mijn tong'.
Het was geweldig om mijn eigen columns in handen te hebben, maar schrijver voelde ik me toen nog niet, laat staan auteur. Dat veranderde vorig jaar, toen ons manuscript Passie en Piemelbloemen via Ten Pages (crowdfunding) ontdekt werd. Al snel toonde een reguliere uitgever, uitgeverij Mooi Media belangstelling om met ons in zee te gaan en niet veel later was er een heus auteurscontract, hadden mede-auteur Sylvia Beugelsdijk en ik auteursoverleggen met de uitgever. Na de boekpresentatie werden we als auteurs betrokken bij schrijversactiviteiten in niet de minste boekhandels (Selexyz Maastricht en Koops in Venlo). Het voelde toen echt alsof de missie geslaagd was, ik was schrijver!
Voelde ja, verleden tijd, want inmiddels zijn we driekwart jaar verder en is mijn droom niet meer per se schrijver zijn. De romantische vertekening die ik van het beroep had, is ingeruild voor een realistischer beeld over een beroep waarin de meeste auteurs hard moeten werken voor weinig geld.
Het schrijven van een roman, verhaal of column, is voor mij onverminderd de meest aantrekkelijke kant van het vak. Iets wat me veel tijd achter de PC kost, maar nog veel meer oplevert, namelijk het plezier van een verhaal op het scherm letter voor letter te voorschijn zien komen. Maar ik heb ook ontdekt dat het 'schrijven zelf' op zijn hoogst de helft van het takenpakket is. Een 'echte schrijver' moet namelijk ook intensief meewerken aan het bedenken en mee uitvoeren van marketingactiviteiten en veel tijd besteden aan het 'proberen te verkopen' van de boeken, onder andere door een zeer actieve opstelling in de sociale media. En dan nóg blijft het verkopen van een debuutroman, zeker in deze tijd. zonder meer een zware opgave zodat het tamelijk frustrerend kan zijn.
In het jaar 2012, het jaar dat Passie en Piemelbloemen uitkwam, zijn er maar liefst bijna 3200 romans uitgekomen bij Bol.com! Ben je, net als wij, debutant op de reguliere markt, dan is het echt lastig om op te vallen tussen het aanbod.
Als je weet dat de meeste auteurs maar 10% van de netto verkoopprijs van een boek zelf ontvangen, dan hoef je geen rekenwonder te zijn om te snappen dat je heel veel boeken moet verkopen om er een leuk bedrag aan over te houden. En nog méér boeken om er van te kunnen leven. Aan Passie en Piemelbloemen hebben we dan ook (nog) niet veel overgehouden.
Gelukkig krijg ik vanaf juni weer een nieuwe kans om lezend publiek aan te trekken, ditmaal met mijn psychologische roman, Matroesjka. Misschien wordt het ditmaal eenvoudiger om het boek verkocht te krijgen, omdat ik nu geen debutant meer ben. Staan de kranten en andere media in de rij om me te interviewen, krijgt de boekhandel de romans niet aangesleept en zijn we in een mum van tijd door de eerste druk heen. Het zóu leuk zijn, maar als het niet zo is, is het ook helemaal niet erg. Inmiddels kan ik accepteren dat schrijven en verkocht worden vaak twee heel verschillende dingen zijn. Ik weet dat ik het schrijven van boeken veel belangrijker en leuker vind dan schrijver zijn en dat ik dat ook altijd zal blijven doen.
Voor de één miljoen Nederlanders die net als ik graag schrijven, is deze blog misschien een aanleiding om eens goed na te denken wat ze willen. Schrijven of schrijver zijn...
(Reacties zeer welkom!)
