Big bag is… big mess

gepubliceerd op de columnist.net

‘Ben je je mobieltje nu alwéér kwijt?’ Misprijzend schudt mijn man zijn hoofd.

‘Nee, niet kwijt, ik kan het alleen even niet vinden.’
Het is een dagelijks terugkerend gespreksonderwerp. Ik moet altijd zoeken naar iets. Ook al weet ik bijna zeker dat het voorwerp zich ‘ergens’ in mijn handtas bevindt.

Wat sleep ik dan zoal mee? Wacht, ik pak mijn tas er even bij. Hij heeft twee voorvakjes en één groot vak. Die vakjes zijn waarschijnlijk oorspronkelijk bedoeld voor mijn sleutels en mobieltje. In de loop der jaren hebben zich er dingen in genesteld die ik snel ‘even’ kwijt moest. Mooie schelpen. Verfrommelde bonnetjes. Een horloge waar ik een nieuwe batterij in zou laten zetten.

De rits hapert omdat er een kettinkje tussen zit maar na wat getrek kan ik de inhoud van het grootste vak – zeg maar gerust mijn persoonlijke grabbelton – bekijken.
Mijn agenda; onmisbaar nu ik wat vergeetachtiger word. Natuurlijk heb ik ook een agenda app op mijn telefoon staan, maar als ik mijn telefoon vergeet of even niet kan vinden, is zo’n papieren exemplaar toch verdomd handig.
Zonnebrandcrème. Het is een voordeeltube, dus inderdaad wat groot om mee te slepen, maar daardoor kan hij niet per ongeluk door het gat in de voering verdwijnen. Oogpotloodjes. Meervoud ja, want de punten breken altijd af in mijn tas en dan koop ik maar weer een nieuwe. Slijpen zou eenvoudiger zijn, als ik die verdomd kleine puntenslijper niet altijd kwijt was.

Papieren zakdoekjes. Schone, maar ook vieze. Er is immers niet altijd een prullenbak in de buurt. Bovendien zijn gebruikte zakdoekjes meteen een goed afschrikmiddel tegen vreemde handen die in mijn tas willen graaien.

Tampons. Sommige met het plastic er nog netjes omheen, andere half bloot en opgeblazen doordat er ook altijd een ‘ik-dacht-toch-echt-dat-ik-het-goed-had-dichtgedraaid-waterflesje’ bij me heb.Gelukkig ben ik op een leeftijd dat ik geen tampons meer nodig heb.

En dan nog verschillende pennen die hun sporen in de voering hebben achtergelaten. Verder tref ik nog een boterhamzakje met inhoud aan. Ik kan niet meer met zekerheid vaststellen of er inderdaad een boterham inzit, maar zo te voelen is het in ieder geval iets zachts. Gatver, laat ik dat maar gelijk weggooien.

Kauwgum. De tijd heeft er al barstjes in gemaakt. En dan toch echt…mijn telefoon. Ah, zie je wel dat hij gewoon in mijn tas zat.

Wat heb je als vrouw toch veel mee te slepen! Geen wonder dat ik af en toe iets even kwijt ben. Ik probeer het probleem eens met andere ogen te bekijken. Wat zou mijn man bijvoorbeeld doen als hij zijn spullen steeds kwijt was?

Verrek, dat hebben we nog niet zo lang geleden meegemaakt. De hamers, schroevendraaiers, steeksleutels, rolmaat en ander gereedschap slingerden in zo’n grote gele tas rond, waardoor hij nooit wat kon vinden. Hoe heeft hij dat toen opgelost? Eens even in de garage kijken.

Gevonden! Een gereedschapskist op wieltjes met héél veel separate vakjes, afgesloten met een doorzichtige deksel zodat er niets uit kan vallen én je altijd kunt zien wat zich waar bevindt! Dat moet voor mij ook de oplossing zijn! Zodra mijn sleutelbos weer boven water is, rijd ik naar de Gamma. Nu maar hopen dat ze hem ook in het roze verkopen!