Ik vind het zelf ook best raar. En het lijkt alleen maar erger te zijn geworden sinds ik zelf in het ziekenhuis lag; de wens om voor het slapen gaan nog snel even op tv te zien hoe anderen lijden.
Ik zet mijn matras in een comfortabele kijkstand en bij ’24 uur op de EHBO’ is het vandaag al direct raak. Er komt een melding binnen van een man met een gevaarlijk hoog hartritme. Over tien minuten zal hij arriveren. Haastig zie je het personeel alle voorbereidingen treffen. Even later wordt het slachtoffer binnengereden.
Ik ben ook erg moe rond dit tijdstip, maar weet uit ervaring dat een hartslag van boven de 200 nog veel vermoeider maakt. Alle onderzoeken die deze man ondergaat, heb ik ook gehad. Ik prevel zachtjes: ‘het komt wel goed, meneer. Hier zijn goede medicijnen voor, maar u zit daar wel uw leven lang aan vast.’ Jammer dat hij het moet doen met een zeurderige, pessimistische vrouw naast zich. Daar kun je trouwens ook een hoog hartritme van krijgen!
Ik vind het een uitdaging om als leek in te schatten wat de patiënt uiteindelijk blijkt te mankeren en zonder op te scheppen: ik word er echt steeds beter in. Denk dat ik met alle ervaring die ik inmiddels heb opgedaan, best de triage zou kunnen runnen.
Wordt iemand hoestend en heel benauwd de EHBO binnen gereden? Dan hoop ik dat er niet heel veel vocht in de longen zit. Super pijnlijk als ze dat eruit moeten zuigen, weet ik van mijn broer.
Heel vaak zegt het personeel trouwens dat ze de pijnplek eerst gaan verdoven, maar geloof dat maar niet! Ze probéren het wel te verdoven, maar als je een schouder uit de kom weer ‘erin moet laten schieten,’ is er geen werkende verdoving! Het is ook niet voor niets dat de schouderkop erin moet ‘schieten’ in plaats van het veel lieflijker woord ‘glijden’. Meestal hoor je dan ook geen kleine au meer uit je televisietoestel komen, maar een oerschreeuw die door merg en been gaat. Ik zet het geluid dan ook alvast wat zachter. Zelfs ik heb grenzen bij wat ik aankan!
Er wordt een hevig bloedende jongeman binnengebracht. Hij is met zijn vinger in de kettingzaag gekomen. Ik ben net begonnen aan mijn bakje snoeptomaatjes, als een verpleegkundige het verband van zijn hand draait. Jee, dat ziet er akelig uit. Zeker omdat een deel van de ketting nog in de vingers vastzit. Bij deze patiënt hoef ik niet te raden wat de diagnose is, nou ja, het kan natuurlijk nog variëren van (enkel) huidschade tot doorgesneden pezen en zenuwen.
Uiteindelijk is het altijd de arts die bij de ernstigere gevallen komt vertellen wat er uit de onderzoeken is gekomen. Of het verschijnt nog in een paar regeltjes in beeld, net voor de aftiteling.
Mevrouw Stevens is goed hersteld van haar botbreuk. Helaas viel zij een paar weken later bij het afdoen van de keukentegeltjes van haar aanrecht en brak ze haar nek.
Hè bah, wat een naar einde, denk ik dan. Moesten ze dat laatste er nu echt bijzetten? Want hoewel ik wel wat sadomasochistische trekjes heb, ben ik wel dol op een goede afloop, zo net voor het slapen gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten