Moederdag..dag voor de moeders?

In het woordje moeder zitten eigenlijk twee woorden verborgen die het moederschap aardig omschrijven. Moe (want dat ben je chronisch vanaf de tijd dat de kleine uit je buik komt) en moed (als moeder moet je knokken voor je kindje, want dat kan het nog niet zelf). Geen wonder dus dat ooit Moederdag bedacht is, ieder jaar opnieuw de tweede zondag van mei. Een dag om alle moeders te bedanken voor al hun liefdevolle zorg.

Dat klinkt mooi en kan vast ook geweldig uitpakken, maar ik heb er nooit veel mee gehad. Mijn praktische aard wint het waarschijnlijk te vaak op dit soort dagen. Ontbijt op bed van onze toen nog kleine kinderen? Ik moest er niet aan denken. Voordat je het weet heb je brand in huis omdat ze de waterkoker zonder water hebben aangezet of een frikadel als ontbijt wilden serveren. Ik zag de spookbeelden al voor me: Beschuit met aardbeienjam omgekeerd op je kussensloop, of erger nog, ze vallen op de trap omdat ze niet gewend zijn naar boven te lopen met een vol dienblad.

Dus als we in ons gezin aan Moederdag deden, dan was het in ieder geval veilig beneden.

De kinderen vonden het altijd een spannende dag. Op school hadden ze iets in elkaar gefröbeld en op de dag zelf waren twee dingen voor hun van levensbelang: ‘Kan ik mijn cadeautje nog wel vinden?’ (Het was immers heel goed verstopt voor mama, want mama kwam altijd OVERAL en wist altijd ALLES) en: ‘Wat zal ze ervan vinden?’.

Af en toe waren er bloemen. Uit eigen tuin, wat helaas duidelijk zijn sporen had nagelaten.

Ik herinner me ook nog goed een asbak van klei. Als niet-roker wist ik niet direct wat ik hiermee kon doen, maar zoonlief merkte fijntjes en wel wat troostend op dat er ook chocoladesigaretten in konden. Heel inventief. Ook noemenswaardig waren de zelfgefabriceerde kralenkettingen. Felgroen, geel, oranje en paars waren kwistig op de -met een beetje fantasie- ronde bollen gesmeerd.

Natuurlijk moest ik op Moederdag het sierraad de hele dag dragen, wat steevast tot een soort (gelukkig wel afwasbare) tatoeages op mijn huid leidde. Toen ik wat meer ervaring kreeg in deze feestdag, trok ik voor de zekerheid niet langer mijn mooiste kleding aan.

Soms waren er ook eetbare geschenken, nou ja, in theorie dan. Een combinatie van zanddeeg, droge krenten, zilveren smarties waarvan ik nog steeds niet zeker weet of ze alleen decoratief waren of ook eetbaar. Gelukkig wilden de kinderen daar zelf ook altijd wat van proberen zodat ik me niet alleen misselijk hoefde te eten.

Als het ontbijt op was en de zelfgemaakte cadeautjes bewonderd, dan was de belangstelling van de kinderen voor Moederdag wel over en kon het gewone leven weer verder gaan. Tevreden baande ik me een weg door de overdadige hoeveelheid restanten verpakkingsmaterialen en ruimde ik de ontbijtboel op. Gelukkig, ik kon weer een jaar moeder zijn zonder het te hoeven vieren…