Nieuwjaarsgeklef

Ik haat  het ‘verplicht gelukwensen’ op mijn werk!

Ik heb geen moeite met het ‘gelukkig 2012’ wensen aan de directe collega’s en leidinggevenden. Hen geef ik met plezier mijn hand, wang of lippen (verder ga ik niet), afhankelijk van wie er voor me staat. Maar dan bungelt er nog een hele ‘randgroep’ omheen. Mensen die ik wel ken, maar niet zo goed.
Of mensen die ik goed ken, maar niet zo mag.

Ik probeer op die eerste werkdag in januari in één keer iedereen langs te gaan, dan heb ik het maar gehad. Maar elk jaar opnieuw blijk ik daar niets van te bakken.
Op weg naar mijn werkkamer, kletsend tegen een collega. word ik teruggeroepen door meneertje Gladjakker .
“Ils! Hebben wij elkaar al een gelukkig nieuwjaar gewenst?”
Ik denk: ‘Natuurlijk niet!  Toen ik jou zag ben ik weer een stukje achteruit gelopen en langs de muur teruggeslopen in tegengestelde richting.
Maar, netjes opgevoed als ik ben, zeg ik: ‘O nee, hoe kan ik jou nou toch vergeten?’ Met veel moeite pers ik er zelfs nog een aardige toevoeging uit:
‘De beste wensen hè, ook voor je gezin blablabla etcetera’.
Meneertje Gladjakker is voor de verandering eens stil. Ongetwijfeld van mijn vriendelijke woorden.
Als we verder lopen blijkt dat ik zijn zwijgen verkeerd geïnterpreteerd heb.
Mijn collega zegt: ‘Hoe kan je hem nu het beste voor zijn gezin wensen?
Hij is toch degene die verlaten is door zijn vrouw S. vorig jaar, die ook hier werkt? Weet je dat niet meer? Zij werd verliefd op collega X.
En hij heeft niet eens een omgangsregeling met zijn kinderen gekregen.’

Pijnlijk. En helaas niet op zichzelf staand, zo’n voorbeeld.

Een dag later stormt een zeer vage collega vanaf de andere kant in de gang mijn richting uit.
Ik kijk om, wil zien naar wie hij zo hard rent, maar ik ben alleen.
Zwetend en buiten adem stopt hij voor me. ‘Ik had je….had je…had je nog geen gelukkig nieuwjaar gewenst.’

Ik probeer nog onder een kleffe kus-sessie met zijn lippen uit te komen door te zeggen: ‘Ja, jij ook het allerbeste voor dit jaar. Ik heb mijn handen vol en kan je helaas geen hand geven’.
Hij lost dit probleem echter adequaat op door me twee halfnatte zoenen op mijn wangen te geven.
Zodra hij uit beeld is ren ik naar het toilet voor een was- en schuurbeurt.

Het is niet zo dat ik een hekel aan kussen heb. Ik zou bijna zeggen: integendeel!
Zo ben ik dit jaar zelf op een collega afgestapt die ik ‘al gehad had’ en heb toen gezegd: ‘Hé, volgens mij had ik jou nog geen gelukkig nieuwjaar gewenst’.
Hij keek heel even verbaasd, moest toen lachen en we hebben elkaar een tweede keer volledig oprecht alle goeds gewenst.

Zelf keuzes kunnen maken, dat maakt een mens gelukkig, of in ieder geval een Ilse.
Ik denk daarom dat ik maar eens een voorstel bij onze directie voor ga leggen.
Dit voorstel luidt: op de 1^e werkdag mag je tien mensen naar keuze een gelukkig nieuwjaar wensen. Daar mogen ook gerust dubbele bij zitten.
Die mensen nemen jouw wensen vervolgens ten volle tot zich, zwijgen dankbaar en zeggen dus niet als een buikspreekpop hun geijkte wensje terug.
Zij bepalen immers ook zelf wie zij spontaan willen gaan gelukwensen.
Op zo’n eerste werkdag zie je dus vanzelf wie jou in zijn toptien heeft staan.

Is het niemand in een bepaald jaar?
Dan zit je daar niet mee, want misschien zijn de wensen deze keer wel gegaan naar iemand die ze nog veel harder nodig had!