opknappen en afknappen

De dagen glijden ongemerkt in de weken. Ik heb niet echt meer een (werk)dag- en weekendritme, hoe kan het ook na inmiddels 9 weken thuiszitten. Het herstel gaat met ups en downs, waarbij ik eerlijkheidshalve moet vermelden dat de 'ups' me veel beter aanstaan dan de 'downs'. Ik ben optimistisch van aard en denk in de regel wel dat het goed komt. Als ik me een paar dagen goed voel, zoals in de vorige week, denk ik dan ook al snel dat ik binnenkort weer alles kan. Nou ja, alles... Wimbledon zal er wel niet meer in zitten (maar aangezien ik niet kan tennissen was dat toch al niet realistisch). Maar als ik vervolgens, zoals de afgelopen dagen, weer méér klachten heb, kost het me ook veel moeite om me hier (soms letterlijk) bij neer te leggen. Ik heb gemerkt dat ik inmiddels best in staat ben langzaaaaaaaaaaaaaaaaaaaam te herstellen, maar ik heb grote moeite met een terugval. Gelukkig voel ik me vandaag en gisteren ook al weer veel beter dan de dagen ervoor, dus het lijkt nu echt de goede kant op te gaan. Volgende week wil ik dan ook weer starten met werken, al is het heel bescheiden. Donderdag ga ik één gesprek voeren op mijn werk (WAUW). Maar als het bergopwaarts met me blijft gaan -oké, desnoods met af een toe een piepklein dalletje-, dan hoop ik het aantal uren snel uit te kunnen breiden. Want het lijkt me heerlijk om weer te kunnen denken: 'Heerlijk, weekend, ik heb het verdiend!'