Vandaag had zijn trouwdag moeten worden. Maar één dag van tevoren gaf zijn lijf het op.
De ziekte die hem sloopte, maakte dat er geen bruidstaart aan te snijden was, maar dat er, op de dag die feestelijk had moeten worden, rouwkaarten geschreven moesten worden. Dat de wereld even helemaal stilstond.
Vanmiddag kreeg ik het fotoboek in handen. Gemaakt in mei van dit jaar. Toen het hoofd het al wist, maar het lijf het nog niet zo voelde.
Een fotograaf heeft hem en zijn kinderen vereeuwigd.
Mijmerend, lachend, maar vooral liefhebbend kijkt hij op zijn kinderen neer terwijl de vele plaatjes gemaakt worden. Weten dat het einde zó nabij is, en dan toch zó kunnen liefhebben.
Het raakt me diep.
Vandaag werd hij niet opnieuw 'de man van...'.
Maar gelukkig blijft hij altijd 'de vader van..'
Een vader waar ze trots op mogen zijn. Zijn leven is nu over, maar zijn liefde zal voortleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten