Alles om me heen slaapademt diepe rust
De wekker straalt haar rode gloed
Dromerige geluiden van de stad
Een ambulance, geruststellend ver
Het is nu nul uur vier
De grote dode cijfers
staren tijdloos vooruit
Gedachten flitsen
als vuurvliegjes
in cirkels
achter mijn oogkassen
Mijn hoofd trilt van verzet op het
kussen van naalden en glaswol
De nacht beneemt me hoop
De rode getallen
kruipen traag nieuwsgierig
naar de dageraad
Het is nu nul uur negen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten