Wel blijven genieten hoor! (Gepubliceerd op Metronieuws.nl)

'Ik schat nog een maand of drie.' Ik heb me vaak afgevraagd hoe je verder leeft nadat je je uiterste houdbaarheidsdatum (UHD)te horen hebt gekregen. En nee, IK heb die mededeling gelukkig nog niet ontvangen. Ik heb, sinds ik kanker heb, echter wel regelmatig aan dit onderwerp gedacht.  
 
Met het einde voor ogen zou je vooral veel moeten genieten, lees ik vaak. Maar kun je nog genieten als de begrafenisondernemer je uitvaart bij wijze van spreken al met potlood in de agenda heeft gezet? Bij kanker heb je op zo'n moment vaak al heel veel zware behandelingen achter de rug die fysiek zeker schade zullen hebben berokkend. Mentaal zal het ongetwijfeld ook al zwaar zijn geweest. Hoe lastig is het om je dierbaren straks los te moeten laten?

De woonkamer is je wereld geworden, met het door de thuiszorg bezorgde bed als blikvanger. Als je niet incontinent bent geworden van je ziekte, de behandelingen of ouderdom, haal je het toilet misschien ook nog. Wie laat je nog toe in die kleine wereld? En hoe? Eén voor éen? Of met een soort van gender-reveal, waarbij niet het geslacht van de baby bij het aansnijden van de taart onthuld wordt, maar de vermoedelijke sterfdatum? Misschien leuk om daar een soort wed-app bij te maken: wie raadt de exacte sterfdatum? De winnaar mag als eerste kiezen uit de erfenis. De uitslag volgt uiteraard pas later. 
 
Naast verdriet biedt zo'n duidelijke UHD natuurlijk ook kansen. Ik zou, als ik wist dat het einde nabij was, bijvoorbeeld heel veel dingen NOOIT meer doen. Opendoen voor collectanten. Halfjaarlijkse controles bij de tandarts. Uitstrijkjes. Borstkankerbus.  Voor de gezelligheid meekijken naar voetbalwedstrijken. In de tuin werken. Ruzie maken. Ruzie oplossen. Gezond eten terwijl dat toch niets meer uithaalt (waarschijnlijk eet ik dan alleen nog pretzels japonica, hooguit afgewisseld met knoflookgarnalen!). 
 
Het vrijwilligerswerk bij de bieb zou ik juist zo lang mogelijk aanhouden. Liever al werkend dood neervallen dan thuis met huilende mensen om me heen inslapen. Bij voorkeur dan overigens wel tijdens het opruimen van de kast met kankerboeken. Een beetje drama-queen ben ik wel. Op mijn crematie heb ik trouwens ook liever dat mensen een boek meebrengen en dan bloemen. Anders niest mijn allergische man door alle toespraken heen. Het uitgekozen boek is uiteraard NIET voor mij bestemd (ik had het over het crematorium hè!), maar voor hem of onze kinderen. Want hoewel zij dan ongetwijfeld óók een zware tijd achter de rug hebben, weet ik zeker dat een goed boek hen dan even de juiste afleiding geeft en dat ze er misschien zelfs wel van kunnen genieten.